Na de ziekte van Pfeiffer

[jeske]

Ik heb bijna twee jaar geleden de ziekte van Pfeiffer gekregen. Ik had het nog nooit gehad in mijn kindertijd, dus het was een lange strijd om het tegen te gaan, zo'n negen maand lang, pas dan was het virus weg uit bloed. Ik ben in totaal drie maand thuis gebleven en nadien onder doktersadvies twee dagen, twee uurtjes per week naar de lessen. Voor de rest bleef ik thuis en sliep ik.
Ik was heel blij om terug naar school te gaan... Zo kwam ik terug onder de mensen... Mijn jaar , ik studeer voor kleuterjuf, moest ik wel opnieuw doen, dit jaar... ( ik ben weer gefaald dit te danken door de vermoeidheid... )
Beetje bij beetje ging het vlotter om naar de lessen te gaan... Maar echt helemaal mijn oude zelf worden lukt niet...
Ik blijf met die vervelende vermoeidheid zitten... Elke microbe krijg ik te pakken... Gelukkig zijn het tot nu toe enkel en alleen maar verkoudheden geweest.
Ik ga naar school, maar het liefst van al blijf ik gewoon slapen...
Met 8uur slaap he ik niet genoeg, liefst 13 a 14u slaap om me 'gezond' te voelen...
Ik ga steeds om 10u in mijn bed, en voor iemand van 20 jaar is dat vrij 'stom'
Uitgaan kan ik, maar om 1u ben ik al kapot en dan moet ik bijna een 3 volle dagen recupereren. Ik voel mij nooit gezond, heb steeds het gevoel wanneer je nog niet ziek bent, maar je voelt wel dat je ziek gaat worden... Dat gevoel heb ik altijd.

Ik probeer me erover te zetten, maar dat is helemaal niet zo gemakkelijk.
Ik ga precies altijd over mijn grenzen...
Ik heb ook al heel wat dokters afgelopen. Mijn huisdokter zegt dat ik mijn 'instelling' moet veranderen. Ik mag niet negatief denken, moet positiever zijn, moet leren omgaan met stress, en moet proberen om sterker in mijn schoenen te staan.
Mijn ouders zijn wel een steun, maar dat kent ook zijn grenzen... Soms egrijpen ze niet hoe ik me voel... Ik kan het hen dan ook niet kwalijk nemen... Ik kan mijn gevoel van vermoeidheid zeer moeilijk beschrijven.
Ze zeggen dat ik er mij moet over zetten... Zeker voor mijn studies, Ik wil graag kleuterjuf worden, maar dit wordt belemmerd door gezondheid... Dit jaar is het weer niet gelukt en nu moet ik voor later de keuze maken wat ik ga doen, maar ik weet het niet...

Ik dacht met dit eens op te schrijven, het mij misschien deugd zou doen om met 'lotgenoten' erover te praten...
Ik weet dat het niet het ergste is dat een mens kan hebben, daar probeer ik mij ook aan op te trekken, maar het is wel supermoeilijk om er mee om te gaan. :(

[Peetje]

Allereerst welkom op het forum. :)

Lastig he, dat anderen maar niet kunnen begrijpen hoe je je voelt. Nou is Pfeiffermoe ook erg lastig uit te leggen. Ik zeg weleens dat het constant voelt alsof je net een dubbele marathon hebt gelopen. Van iemand anders hoorde ik ooit de onschrijving alsof je net een zware griep hebt gehad.
Gelukkig is er dit forum, waar je je lekker af kunt reageren, zonder dat je te horen krijgt dat 'iedereen toch wel eens moe is'. ;)

Heel veel sterkte en ik hoop dat je je toch steeds een beetje beter gaat voelen. :)

[jeske]

Danku wel Peetje... 
Ik voel me meteen welkom :)  Ik dacht in plaats van met mensen te praten, die me niet begrijpen, kan het misschien eens proberen op dit forum... Misschien hebben jullie tips om er beter mee om te gaan, of het zo goed als mogelijk te accepteren...

Ja het is inderdaad zeer lastig...

Misschien moet ik het hen zo duidelijk maken :) , dan begrijpen ze het misschien beter...

Ik denk wel dat we allemaal ooit beter worden, all? dat hoop ik... :) Ik blijf dat hopen, gelukkig maar... Anders zou ik echt wel pessimistisch over komen , terwijl ik eigenlijk best wel een vrolijke meid ben :) 

Nog eens bedankt :)

[Peetje]

Graag gedaan. :)

De meeste patienten herstellen (bijna) helemaal. Slechts een heel klein deel blijft langdurig klachten houden. Helaas zijn dat wel degenen die hier op het forum blijven hangen. Laat je daardoor dus niet afschrikken.

Wat mij helpt om alles een beetje te relativeren, is me concentreren op wat ik wel kan, in plaats van depri te worden door te denken aan wat ik niet meer kan. Er is ook ergens een acceptatie-topic. Misschien kun je daar nog wat tips vinden.

[jeske]

Dat probeer ik zoveel mogelijk te doen...
Accepteren en blijven door gaan...

Ik probeer van dag tot dag te kijken en mij op te trekken aan wat ik wel kan. Er is uiteraard al veel verbetering tegenover wanneer het virus actief was...
Het is gewoon moeilijk om te accepteren dat ik niet meer hetzelfde ben... Ik probeer zoveel als mogelijk me op te trekken aan mijn vrienden en liefje. Mijn ouders steunen mij ook, maar soms heb ik het gevoel dat ze het niet altijd begrijpen...
Gelukkig heb ik mijn vriendje die mij in alles steunt...

De examens staan voor de deur en het is moeilijk om me te concentreren. daarbij komt nog dat ik met serieuze twijfels zit over mijn toekomst. Ik ben nu gebuisd voor mijn stage en nu moet ik die examens doen. Dit doe ik voor mezelf niet vast te zetten met de studiepunten. Maar wat ga ik nadien doen? dat is een groot vraagteken...
Ik wil mijn droom niet opgeven, maar langs de andere kant is het moeilijk om met deze gezondheid mijn studies verder te zetten...

Ik weet niet zo goed wat te doen, en ik vrees dat niemand me met deze beslissing kan helpen...

[Peetje]

Die beslissing zul je inderdaad zelf moeten nemen. Jij weet tenslotte het beste hoe je je voelt en wat je nog zou kunnen doen.
Fijn dat je vriend je zo goed steunt. Kun je met hem wel over je studietwijfels en -frustraties praten?

[jeske]

Ja eiegenlijk behoorlijk goed... Hij probeert er altijd voor mij te zijn. Anders dan alle anderen zegt hij dat ik zelf moet kiezen wat ik ga doen, terwijl de anderen me hun mening willen opdringen op de een of andere manier ...
Ook snapt hij mij volledig, die indruk krijg ik toch :) Gelukkig maar, want ik zou niet weten hoe ik het zou moeten redden zonder hem .