waarom koos je voor stoppen met werken?

Gestart door Eline86, 08 februari, 2013, 12:31:01

Vorige topic - Volgende topic

0 Leden en 1 gast bekijken dit topic.

Eline86

Ha allemaal,

Met Pfeiffer in mn lijf, heb ik het nu al een aantal maanden gepresteerd om nog volledig te blijven werken. Regelmatig heb ik koorts of verhoging, ik ben veel moe en hangerig. Maar tussen de bedrijven door, kies ik er nog steeds voor om te werken. Ook gerust met een wit gezicht en kringen onder mn ogen.

Toch zijn er steeds collega's of vriendinnen die zich afvragen of het niet beter zou zijn om minder te gaan werken. Ik vind dit erg lastig. Het werk geeft me toch enthousiasme, ook al moet ik daarna op de bank neerploffen voor de rest van de dag/avond. Ik begrens mn werk wel meer, door niet langer te blijven en geen verantwoordelijkheden van anderen meer aan te pakken. Maar toch, in de zorg wordt wel van je verwacht dat je er de ene dag om 7:00 staat en een andere dag er tot 22:30 bent bijv. Ik heb het idee dat dat gebrek aan ritme wel eens heel slecht kon zijn voor pfeiffer... Maar ik weet het niet ???.

Ik ben benieuwd naar jullie ervaring? Wanneer besloot je te stoppen/minderen met werken? En wat veranderde dat aan je ziek-zijn? Had het echt positief effect?

groetjes Eline

Peetje

Fouten maken, bijna in slaap vallen of compleet instorten zijn voor mij toch wel redenen om me ziek te melden. Bovendien kreeg ik als ik te veel deed ook gelijk griep of iets anders, en boven de wc hangen omdat je maag zich om dreigt te draaien, of om een andere reden veel tijd in het kleinste kamertje doorbrengen, zijn ook dingen waar ik de grens trek.

Ik merk wel dat ik in eerste instantie veel te lang door ben gegaan met werken. Toen wist ik ook nog niet dat ik Pfeiffer had. Ik ben van het type 'niet zeuren, gewoon doorgaan', maar op een gegeven moment gaat het gewoon echt niet meer.

twijfelaar

Ik ben ook nog een hele tijd doorgegaan, maar op een gegeven moment is het gewoon op. Het was voor mij ook niet mogelijk verantwoordelijkheden te laten liggen, ik was de leidinggevende.
Toen werden m'n neus en keelamandelen verwijdert, en daarna heb ik niet meer gewerkt, ook m'n contract werd toen niet verlengd.
Ik wilde ook al die tijd doorgaan omdat ik bang was dat ik thuis helemaal niks meer zou doen. Maar ik liet gewoon bekers hete thee los, viel een keer in slaap op de scooter (terwijl het berekoud was), zat soms 10 minuten naar m'n beeldscherm te staren en was me daar niet bewust van, alsof je slaapt met je ogen open. En dan onderweg naar huis zitten janken van vermoeidheid.
Op een gegeven moment raak je er ook te gespannen van, als je dag in dag uit maar te veel moet geven.
Heb niet het idee dat ik echt overspannen was, maar was wel goed op weg.
Nu ben ik een ruim jaar thuis geweest, en ben sinds twee weken aan het revalideren (lange wachtlijst). Het voelt goed om weer ergens heen te moeten, en dat geeft ook energie.

Het beste is denk ik als je het kunt wel een beetje te blijven werken, maar niet dat je dagelijks overbelast. Je zou kunnen overleggen of je voorlopig vaste werktijden mag hebben.

Sterkte

twijfelaar

Ik had trouwens inderdaad ook dagelijks koorts. Tussen de 38 en 39 meestal.

mini

als ik jou was zou ik zeker minder gaan werken (of een tijdje in de ziektewet gaan), ik weet dat het moeilijk is.. probeer met je werkgever iedere dag vaste werktijden af te spreken die je aankunt en wat twijfelaar al zegt, wat je niet overbelast. ik ben ook te lang doorgegaan en dat heeft bij mij de klachten alleen maar verergert. als ik nog langer had doorgewerkt dan was ik denk ik door mijn benen gezakt. de klachten stapelden zich op, toen ik dagelijks spierpijn had (om niks eigenlijk) ging het steeds slechter. de malaiseklachten (hoofdpijn, misselijk, koorts uitputting) die ik 2x in de maand had, kreeg ik op een gegeven moment dagelijks. misschien schrik je hiervan maar je kunt beter voorkomen dan genezen!!

Eline86

Ik ben inderdaad ook van het type 'niet zeuren, maar doorgaan'. En mn collega's weten dat ok wel en wijzen me er daarom misschien wel op. Het is ook gewoon lastig om toe te geven dat het werk dat je leuk vind, niet meer lukt. En overdag werken is bijna niet haalbaar, omdat er overdag geen clienten zijn. De meesten zijn van 9:30 tot 15:30 op dagbesteding. Ik heb wel een paar keer per maand een kantoordag en af en toe geef ik trainingen, dan heb ik normalere werktijden. Die dagen voel ik me echt anders moe, als ik thuis kom. Dan heb ik nog wat over ofzo... Nou moet ik nog een weekje werken en dan heb ik 2 weken vakantie...! Eens kijken of die rust me dan goed doet.

@twijfelaar: Ik denk dat ik er ook liever voor kies om minder te werken, dan helemaal te stoppen. Zo blij je nog wel betrokken
@mini: Die malaiseklachten herken ik, al zijn ze bij mij (nog) niet heel heftig aanwezig. Misschien moet ik dit signaal nu vast serieus nemen ja

Ik verbaas me er echt over hoe slopen pfeiffer kan zijn >:(. Ik wordt er gewoon een beetje moedeloos van...

Sterkte allemaal hoor!

twijfelaar

En wat ook vaak nog gaat spelen is dat ze nu nog meegaand zijn enzo, en jij dus ook je best blijft doen. Op een gegeven moment raakt het begrip op, van collega's leidinggevenden etc. Dan heb je kans dat je spijt krijgt dat je je rust niet hebt genomen toen je het nodig had. Ik had gelukkig nog een baas die begrip hield, maar van collega's en mensen met wie je regelmatig in contact komt kon je soms goed merken dat ze zoiets hadden van het heeft nu lang genoeg geduurd.
Het hoeft natuurlijk niet zo te gaan.

Ik hoop dat je wat opknapt met vakantie etc. 

mini

dat herken ik heel erg twijfelaar! de meeste collega's hebben na een tijd geen begrip meer voor je, en aan mijn baas merk ik dat hij het wel heeft gehad met me.. in het begin is iedereen begripvol en meelevend maar dat wordt steeds minder.. op dit moment zit ik nog met de ellende te kijken en ben nog steeds niet beter. had ik maar eerder in de ziektewet gegaan.. (dat is mijn ervaring) denk aan jezelf eline, hoe vervelend en egoistisch het ook klinkt!
dan heb je een goed vooruitzicht, heerlijk 2 weekjes vakantie! probeer ervan te genieten en tot rust te komen  ;) maar geef niet op, het komt weer goed alleen moet je door de zure appel heen bijten en een stapje terug doen!

twijfelaar

Ja dat denk ik ook hoor! Ik heb wel eens spijt ook dat ik niet eerder toen ik nog in dienst was in de ziektewet ben gegaan. Maarja dat zit gewoon niet in je, en je bent bang dat het dan niks meer word.
Aan de andere kant heb ik mezelf er wel mee in m'n vingers gesneden, want alle tijd dat ik 60% werkte telt ook mee voor de 102/104 weken ziektewet, die nu bijna op zijn, ik zit in het traject van wia keuring, en daar had ik dan nu misschien wat beter in gestaan.

Maar 'als hadden komt, is hebben te laat' en ik had ook veel in die tijd niet willen missen.


mini

dat is .ut ja als je een tijd 60% hebt gewerkt, dat wordt meteen meegerekend.. ik las dat je met een revalidatietraject bezig bent, hopelijk knap je daar iets van op! met kleine stapjes kom er zeker verbetering  ;)
ik zie pfeiffer als een berg ellende maar ook als een goede les!! dit gebeurt je geen tweede keer meer..ik ben wel bewuster gaan leven en luister goed naar mijn lichaam wat ik voorheen nooit deed.. een harde les maar ooit komen we er sterker uit!!

Peetje

Het begrip van baas en collega's vas hier helaas al vrij snel ver te zoeken. Ook je vrienden leer je wel kennen met zo'n ziekte. Maar op een bapaalde manier ben ik er inderdaad sterker uitgekomen.

mini

het is zo jammer dat veel mensen er geen begrip voor hebben! bij mij is het de omgekeerde wereld.. een tijdje geleden belde mijn tante en vroeg hoe het met me ging, ze had net een zware buikoperatie gehad en zei als ze kon helpen dan moest ik maar bellen.. ik zei wordt eerst maar eens beter doe rustig aan! van mijn directe familie heb ik sinds ik ziek thuis zit nooit een telefoontje gehad, ze zijn op een na nooit op visite geweest en ze weten nu nog steeds niet wat ik heb.. hoezo egoistisch, ongeinteresseerd..

Kringel

Ook ik werk in de zorg. Ik heb ook toen ik wist dat de moeheid veroorzaakt werd door pfeiffer nog lang doorgelopen. Nachtdiensten etc. Op een gegeven moment kreeg ik mn lichaam niet meer vooruit. Nu betaal ik de prijs voor de veel te lang doorlopen. Luister echt naar je lichaam....!

Momenteel ben ik bezig om weer op tebouwen. Werk nu 3 dagen tot 14 uur. Even geen avond of nachtdiensten meer.