Ik ben ook nog een hele tijd doorgegaan, maar op een gegeven moment is het gewoon op. Het was voor mij ook niet mogelijk verantwoordelijkheden te laten liggen, ik was de leidinggevende.
Toen werden m'n neus en keelamandelen verwijdert, en daarna heb ik niet meer gewerkt, ook m'n contract werd toen niet verlengd.
Ik wilde ook al die tijd doorgaan omdat ik bang was dat ik thuis helemaal niks meer zou doen. Maar ik liet gewoon bekers hete thee los, viel een keer in slaap op de scooter (terwijl het berekoud was), zat soms 10 minuten naar m'n beeldscherm te staren en was me daar niet bewust van, alsof je slaapt met je ogen open. En dan onderweg naar huis zitten janken van vermoeidheid.
Op een gegeven moment raak je er ook te gespannen van, als je dag in dag uit maar te veel moet geven.
Heb niet het idee dat ik echt overspannen was, maar was wel goed op weg.
Nu ben ik een ruim jaar thuis geweest, en ben sinds twee weken aan het revalideren (lange wachtlijst). Het voelt goed om weer ergens heen te moeten, en dat geeft ook energie.
Het beste is denk ik als je het kunt wel een beetje te blijven werken, maar niet dat je dagelijks overbelast. Je zou kunnen overleggen of je voorlopig vaste werktijden mag hebben.
Sterkte
