hallo allemaal

Gestart door moniquemj, 27 mei, 2010, 09:14:01

Vorige topic - Volgende topic

0 Leden en 1 gast bekijken dit topic.

moniquemj

Mijn naam is Monique, ben 38 jaar, getrouwd en 2 dochters  van 6 en 10 jaar.
Bij mij is de pfeiffer geconstateerd op 17 april (verjaardagskadootje) en ben vanaf die tijd in de ziektewet... Omdat het al een tijdje duurt ben ik maar es op zoek gegaan naar wat informatie en zodoende kom ik op dit forum terecht...
In 1e instantie kon ik de moeheid wel plaatsen, we zijn druk bezig met een verbouwing en het leven als werkende moeder is hectisch, daarnaast heeft mijn man sarcoidose (vermoeidheidsziekte), dus ben ik al snel geneigd meet hooi op de vork te nemen dan nodig...
Op het werk is het druk met veel ziekteuitvallen etc, dus moe, logisch. Wat mij zorgen maakte waren mijn chronische hoofdpijn en mijn hartkloppingen, en buikpijn, geirriteerdheid etc. Na diverse medicatie voor de hoofdpijn welke mijn hartkloppingen ook zouden doen verminderen ben ik maar weer naar de huisarts gestapt omdat mijn hartkloppingen toenamen. Deze wilde mij als het met 2 weken niet over zou zijn laten prikken op de schildklier en ik heb er toen op aangedrongen om het maar direct te gaan doen. Toen kwam dus de pfeiffer aant ligt... op mijn verjaardag... :-[

Ben nu dus in de ziektewet en ik moet zeggen de hartkloppingen en de hoofdpijn zijn verminderd maar ik wordt steeds vermoeider... ben dadelijk 6 weken thuis, maar of ik kan zeggen dat er vooruitgang in zit??? Niet echt dus...

waterman

Beste Monique,

ik heb maar 1 advies. Houd je rustig. Ik ben 41 jaar, moeder van twee kinderen 11 en 8 jaar. Ik ben nu ruim anderhalf jaar ziek (sinds oktober 2008). En ik houd de balans recht met 50% werken (van mijn 24 uur) en nog niet de helft van mijn huishouden (heb ik nu uitbesteed aan manlief, die het gelukkig hebben kan) en door heel veel de kinderen voor mijn karretje te spannen. Ze kunnen al heel goed hun steentje bijdragen.
Meest belangrijk is ook. Accepteren. Accepteren dat het dan maar wat minder schoon is in huis. Accepteren dat je heel veel te maken hebt met wisselingen. dus niet te veel plannen en als je dat toch doet, dan in elk geval op slechte dagen, meteen weer alles laten vallen. Voor de omgeving, is dit heel moeilijk. je bent nu anderhalf jaar ziek, ben je nu nog niet beter?? Is het geen Q-koorts?? moet je niet aan een Accupunturist. Bla bla bla.
Kortom je weg, kan nog lang zijn. Hopelijk gaat het snel beter met je, dan met mij en sommige anderen, maar verwaarloos je zelf niet.

Met de groeten van de watervrouw.