Mijn verhaal over pfeiffer, afgesloten hoofdstuk!

[Esther89]

Hallo mensen, ik ben heel lang niet actief geweest op deze site, sommige mensen zal het wel helpen maar eerlijk gezegd werd ik er alleen maar triest van omdat ik niet geconfronteerd wou worden met mijn eigen lijden. Nu voel ik me er wel klaar voor om mijn verhaal te vertellen, ook als een manier voor mij om het allemaal achter me te laten en mij te richten op mijn toekomst zonder pfeiffer. Want voor sommige mensen is pfeiffer niet veel meer dan een tijdelijk griepje, waar ze 4/6 weken last van hebben, soms wel minder. Maar bij anderen is het een vallen en opstaan. Een verloop van teleurstellingen en somberheid afgewisseld met kleine momenten van hoop en geluk. Ik wil niet dramatisch klinken maar zo heb ik het wel ervaren, noem mij dan maar een drama queen  ;) Iedereen beleeft het namelijk op een andere manier net als met alles maar pfeiffer heeft bij mij wel een grote rol gespeeld afgelopen periode, hoe graag ik het weleens wou negeren en hoe graag ik het allemaal achter me wou laten, ik ging altijd weer op mn bek en ik kan nu nog niet zeggen dat ik er helemaal van verlost ben want psychisch heeft het sporen achter gelaten en kan ik nog steeds niet alles wat ik eerst kon, het gaat allemaal stap voor stap.

Ik kreeg pfeiffer toen ik 19 was, ik weet nog de exacte datum, 15 januari 2009 werd ik ineens heel moe en kreeg ik vreselijke pijn in mijn nekspieren. Ook kreeg ik opgezwollen oogleden. Heel vreemd allemaal, ik was naar de dokter gegaan maar volgens hem was het een griepje wat nog niet helemaal tot uiting was gekomen. Het zal wel, dacht ik. Ik moest wel wat bloedtesten laten doe. Toen ik de uitslag kreeg belde de dokter dat ik hepatitis kon hebben en dat ik daarom 2 weken moest rusten. Ik schrok wel maar eerlijk gezegd vond ik het wel lekker dat ik 2 weken vrij kon nemen van werk. Ik moest nog een bloedtest laten doen bij het ziekenhuis. De uitslag was dat ik niks had  ??? ik snapte er niks van maar ik ging er verder ook niet over nadenken want na 3 weken was ik weer zo goed als beter. Toen belde de dokter weer en hij verontschuldigde zich want er was iets mis gegaan met de uitslag en ik bleek pfeiffer te hebben gehad. Ik vroeg of ik alcohol mocht drinken, "de komende 3 weken niet meer dan 1 glaasje wijn." had hij gezegd. Nou allemaal prima, ik had pfeiffer gehad, ik wist ook meteen dat het kwam door het zoenen, gek genoeg wist ik vrij weinig over pfeiffer, ik dacht behalve voorlichting geven over soa's kunnen ze daar mssn ook informatie over geven want iedereen krijgt het wel en bij de meeste mensen stelt het niet zoveel voor maar bij sommigen dus wel.
Ik nam wel ontslag van werk maar dat was meer omdat het ook niet leuk vond, ik gebruikte het excuus dat ik rustiger aan moest doen in verband met pfeiffer maar dat loog ik dus. Met school ging ik nog door.
Ik hield me er wel aan om 3 weken geen alcohol te drinken maar daarna ging ik los. Ik dronk meer dan ik ooit deed en ik ging elke vrijdag tot laat uit. Op een gegeven moment merkte ik dat ik spierpijn begon te krijgen. Ik negeerde het want ik wist niet wat het was. toen werd ik ook steeds meer vermoeid en ik wist toen wel dat het de pfeiffer was die weer naar boven kwam. Toch bleef ik doorgaan met uitgaan, ik vond het veel te leuk en ik zat echt in een bloeiperiode van mijn leven; ik had een vriend, leuke vriendinnen, ging veel uit en ik was goed bezig met mijn opleiding. Uiteindelijk werd ik ziek, dat was ongeveer midden april. Ik had maagslijmvliesontsteking (gastritis) door de vele alcohol die ik dronk. Ik moest toen kappen met de alcohol. Ik had het toen erg moeilijk met het ziek zijn omdat er vele feesten plaatsvonden, Koninginnedag, festivals etc. Ik werd wel beter maar ik voelde me nog steeds verzwakt en niet lekker in mn vel. Als ik uitging of te lang op mn benen stond was ik de week erna al ziek. Nog geen 2 weken na gastritis kreeg ik een hevige buikgriep. Toen ging bij mij de alarm echt af. Ik weet nog dat mn beste vriendin me smste:''Wat heb je nou weer?'' Niemand begreep het, ze wisten wel dat ik pfeiffer had maar toen kreeg ik opmerkingen naar mn hoofd van; ''je moet ook niet drinken als je pfeiffer hebt.'' of ''ik voel me toch ook niet helemaal lekker maar ik ben er toch ook gewoon bij.'' Die onbegrip brak me. Ik snapte wel dat ze het raar vonden, ik snapte er zelf ook niks van maar waarom zou ik me aanstellen als ik zo'n levensgenieter ben. Nog steeds gaf ik me nog niet helemaal over aan dat vermoeide gevoel. Ik weet nog dat mijn beste vriendin het moeilijk had omdat het slecht ging tussen haar en haar vriend en dat ik naar haar stond te luisteren maar zelf bijna op instorten stond en me toch groot hield. Dat kostte mij ook veel energie. Mijn vriend zette er een punt achter en had me nooit een goede verklaring gegeven waarom, waardoor ik het gevoel had dat ik met mijn ziek zijn maar een zwak persoon was terwijl hij beters kon krijgen. ''zij moet gewoon wat paracetamol naar binnen werken.'' had hij tegen een vriendin van me gezegd. Na die griep ging het wel wat beter, ik ging niet meer uit en dronk ook niet, ik sliep langer uit en ging minder naar school. Toen het uit ging tussen mijn beste vriendin en haar vriend, was het moeilijk om zowel aandacht aan haar te besteden als aan mezelf. Na haar relatiebreuk bloeide zij op en ik zakte steeds dieper weg.
Ondertussen werd ik een bekende gezicht bij de dokter, ik had al verschillende bloedonderzoeken gedaan om te kijken of het toch niet iets anders kon zijn en ik raakte gefrustreerd bij mijn dokter. Hij wilde niet toegeven dat het nog de pfeiffer was maar volgens hem was het '"een gevolg" van de pfeiffer dat ik ineens zoveel ziek werd en ik moest een tussenweg gaan vinden. ''bijna niemand voelt zich 100% fit.'' had hij gezegd. Ik had dus het gevoel dat hij mij het domste advies had gegeven wat je iemand kan geven die pfeiffer heeft gehad en dat was dat ik gewoon door kon drinken en dat ik maar 2 weken rust nodig had. Achteraf hoorde ik van een homeopathische arts dat je met pfeiffer 3 maanden niet mag drinken en het ook rustig moet houden met uitgaan, niet teveel hooi op je vork nemen had hij gezegd. Maar mn dokter kon er niks aan doen en ik ook niet. Ik schreef me pijnstillers voor voor mn spierpijn en de rest zou vanzelf weggaan. Die pijnstillers hielpen alleen niet en van al die dokterbezoeken en de frustratie die ik ook bij mn moeder kon opmerken maakte me alleen maar beroerder. Uit de bloedonderzoeken was ook niks gebleken. Ik had het gehad met de dokter en moest het dus allemaal maar zelf oplossen.
Ik haalde mijn schooljaar wel maar niet mijn Propedeuse. Zomervakantie begon en het lukte me soms om iets leuks te doen maar niet heel veel. Terwijl mijn vriendinnen op hun best waren. Ze kregen een vriend of genieten van hun vrijgezellen leven, terwijl ik thuis zat. Ik was een 20 jarige meid en in plaats van me bezig te houden met jongens, uitgaan en andere leuke dingen zat ik maar met een onverklaarbare ziekte. En er zijn ergere dingen, absoluut maar voor mij was het een kwelling en ik wist niet hoe ik er mee om moest gaan. Ik herinner me niet zoveel van de zomervakantie alleen dat ik erg vaak thuis zat, mijn vakantie moest annuleren en afwisselde van ups en downs. Ik wisselde af met hoop en teleurstelling. Dat ik mijn vakantie moest annuleren heeft me pas achteraf best veel pijn gedaan, dat ik er echt stil bij stond van, was de situatie nou zo erg dat ik mijn vakantie moest annuleren? De wanhoop had me toch weer naar de dokter gedreven. De dokter gaf 6 maanden voor pfeiffer en daarna kon dat niet meer en hij raadde me daarom een psycholoog aan. Hij gaf me wel een verwijsbrief mee naar de internist, hij stond er zelf niet achter maar mn moeder wou dat en ik ook natuurlijk want ik snapte er niks van waar die vreemde klachten als spierpijn en vermoeidheid vandaan kwamen.
Bij het ziekenhuis was een wachtlijst tot begin augustus dus het was nog afwachten. Ik kwam in een negatieve cirkel terecht. Als ik me moe voelde of spierpijn had dan ging ik piekeren en werd ik somber. Ik lag soms alleen maar in m'n bed te huilen. Ik voelde me depressief daardoor en raakte nog meer uitgeput. Als ik mijn hoopje zieligheid weer een btje bij elkaar had geraapt en me weer wat beter voelde kreeg ik weer hoop. Ik ging voorzichtig weer leuke dingen doen. En altijd met de vooruitzicht, het gaat wel over, het duurt 6 maanden dus in september ben ik weer de oude. Maar als het dan weer slecht ging, werd ik weer depressief en ging het weer alleen maar slechter. Eenmaal bij mijn psycholoog kreeg ik een betere beeld van hoe het psychisch in elkaar zat. Ze vertelde me over mijn negatieve spiraal waar ik in zat. Ze gaf me stencils mee en ik moest daar opschrijven wat ik leuk vond om te doen, wat ik allemaal deed op een dag en hoe mijn stemming was. Er gebeurde iets, bijvoorbeeld; ik werd erg moe en daardoor krijg ik negatieve gedachten zoals; 'ik word nooit beter' en daardoor voel ik me somber. Ik moet zeggen dat ik er erg veel aan had, ik loop nog steeds bij haar maar uiteindelijk kon zij mij ook niet helpen met mijn lichamelijke klachten want ookal wist ik dat ik moest proberen positief te blijven, toch lukte het me niet. De pfeiffer was veel te erg voor mij om daar luchtig over te doen.
Ik kreeg in augustus uitslag van de internist. Ik mankeerde niks en ik moest psychische hulp krijgen. Ik ga altijd opgelucht weg van die afspraken omdat ik niks mankeer maar als ik dan toch weer zo'n terugval krijg snap ik er weer niks van en begint alles opnieuw.
Ik begon met school, maar mijn start was al erg stressend. Omdat de wetenschap mij niet kon helpen moest ik het bij homeopathie zoeken. Ik ging naar een acupunctuur en een homeopaat. En zoals ik al eerder zei, bij alles wat je probeert cre?er je hoop, denk je, dit is het! Ik had er ook een goed gevoel bij. Ik had al ervaring met acupunctuur en mij hielp het toen wel met mijn darmproblemen. Ik had alleen geen stageplek, mijn projectgroep sloot me buiten en ik kon niet aanwezig zijn bij alle lessen omdat ik dan naar acupunctuur moest, daar was weinig begrip voor. Ik had zo'n last van mijn spieren en was soms zo moe. Uitgaan in het weekend lukte nog steeds niet. Het meest frustrerende was dat mensen aan mij vroegen of ik uitging maar ik kwam elke keer met smoesjes waarom ik niet kwam of waarom ik er niet was. Ik schaamde me mssn voor dat ik pfeiffer had en ik wou niet dat iedereen dat wist, ik wou niet zielig zijn. Op een keer zat ik in de les en ik kon het niet meer aan. Ik liep de les uit en eenmaal thuis stortte ik helemaal in. Ik kon me niet 50% geven voor school, ik ben iemand die alles perfect doet als ik dat niet kan dan lukt het me ook niet. Mijn ziekte achtervolgde me nog steeds.
En acupunctuur, tja het deed wel iets met me, de klachten verergerden altijd direct na een sessie en het werd dan daarna wel iets beter maar het hielp niet op lange termijn. De klachten bleven.
Ik had al de beslissing genomen om me uit te schrijven voor school. Mijn ouders waren het er niet mee eens maar ik stond er al achter. Ik zou me uitschrijven en me totaal richten op mn herstel, het zou wel goed komen daarna! Ik had ook in mn hoofd om in februari weer in te stromen. Ook mijn psycholoog vond het niet zo'n goed idee dat ik stopte met school omdat ze bang was dat ik door het niets doen weer teveel op mezelf zou letten, waar ook wel wat in zat maar ik had al plannen gemaakt, ik zou helpen in huishouden en ik zou me wel vermaken.
Die weekend zou ik uitgaan. Nu ik terugdenk denk ik, hoe dacht ik uit te kunnen gaan als ik die week me nog had uitgeschreven van mn opleiding? Toen ik eenmaal in de stad was met mn vriendin, op en top opgemaakt, kreeg ik opeens een zwaar en pijnlijk gevoel in mn benen en werd ik compleet uitgeput. Ik had me nooit zo teleurgesteld gevoelt, ik zag iedereen naar de stad fietsen en wij fietsten terug. Ik voelde me ook schuldig tegenover mn vriendin. Nog erger dan mezelf teleur te stellen vond ik het teleurstellen van mijn vrienden, daar heb ik nog steeds zo'n last van dat ik liever geen plannen maak.
toen ik thuis was, was het weer een drama. Ik kreeg ruzie met mn moeder, gooide haar theepot stuk en rende weg. Zo liep ik in verwarde en huilende toestand 1 uur s'nacht in onze park rond. Vanaf de zomervakantie had ik zelfmoordneigingen. Ik heb vaak overwogen om slaappillen te nemen of mn polsen door te snijden. Ik heb mezelf ook een aantal keer gesneden. Nu schaam ik me ervoor, waarom wil je zelfmoord plegen vanwege een ziekte. Maar ik wou zo'n leven niet, een leven waarin ik in alles beperkt was, elk moment totaal uitgeput kon worden, die kwellende pijn waarvan ik niet wist hoe het kwam, mensen om me heen lol zag maken terwijl ik zelf depressief en vermoeid in mn kamertje zat. Mijn kwaliteit van leven was laag. Ik schaam me ervoor en ik vind het erg dat ik dat had maar ik snap het wel van mezelf. Want het is makkelijk om van het depressief zijn zover te komen dat je er echt geen zin meer in hebt. Je zakt steeds dieper weg tot je alleen 1 uitweg ziet.
Mijn vader vond me rond 2 uur toen ik op een bankje zat. De volgende dag snapte ik mijn uitbarsting niet. Ik had mn moeders theepot en mn zusjes lievelingsbeker gemold uit mijn eigen frustratie. Ik heb wel vaker dingen gebroken in die periode.
Ik kon niet meer naar acupunctuur toe omdat mijn verzekering het niet meer dekte. Mijn ouders waren er al dik overheen. Omdat ik niet een type ben die thuis zit wachten tot het overgaat ging ik zelf onderzoek doen naar homeopathische middelen. Ik vond op internet allemaal middelen tegen pfeiffer. Ik kocht er velen bij Labori. Van phosforicum nog wat tot magnesium voor mn spieren. Het kostte een hand vol geld maar omdat het voor een goede doel was gaven mn ouders het geld. Voor een tijdje leek het beter te gaan. Het was niet perfect maar ik deed al wat leuke dingen, begin november ging ik zelfs weer eens stappen. Ik dronk wel een wijntje en 1 jillz (4%) ik had het erg naar mn zin, ik ging ook los want ik ben dol op dansen. De week erna werd ik heel erg ziek. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zoveel heb gekotst. Ik kreeg niks naar binnen want ik kotste het erg gewoon weer uit. Mn dokter kwam op bezoek en volgens hem heb ik mezelf vergiftigd met het nemen van homeopathische middelen die ik zelf heb uitgekozen, dus zonder verwijzing van een arts. Hij zei dat er Chinese kruiden in zitten die niet worden getest en je daarom heel erg ziek kunnen maken vooral als je gaat mengen. Ik dronk 1 of andere drankje voor energie elke dag en nam 3 pillen per dag. Het was ook wel dom besefte ik toen. Ik werd natuurlijk wel weer beter van het ziek zijn en ik stopte met de homeopathische middelen. Maar ik was erg afgevallen en verzwakt omdat ik amper iets at en ook mijn spierpijn was weer toegenomen. Rond kerst en oud en nieuw werd ik weer depressief. Nadat het in september niet beter met me ging, ging ik ervan uit dat ik wel rond oud en nieuw weer beter zou zijn. Daar ging ik vanuit maar dat was dus niet zo. Ik haatte vanaf toen feestdagen omdat ik er niet van kon genieten, ik zag iedereen om me heen plannen maken voor kerst en oud en nieuw en ik moest maar afwachten hoe ik me zou voelen en ik haatte dat er rekening met mij gehouden moest worden.
Ik heb me er wel goed doorheen gesleept. Ik werd ook goed gesteund daar mijn beste vriendin. Maar ik had er wel moeite mee als zij al haar belevenissen aan mij vertelde. Ik voelde me als de vriendin achter de schermen. Ik was wel op de hoogte van alles maar ik deelde er niet aan mee. Soms kon ik het niet aan, was ik jaloers en reageerde ik het op haar af, nooit direct maar ik liet wel zien dat ik er moeite mee had. Ik merkte ook dat ik sommige dingen haar niet oprecht gunde ookal zei ik dat wel. Ik sprak haar ook elke dag, soms werd ik er gek van. Want ik ben geneigd om mezelf af te sluiten als ik me down voel. Nu besef dat ik heel veel aan haar heb gehad want hoe gek ik soms ook werd, ze gaf me wel afleiding van mijn eigen problemen en ik kon altijd mezelf zijn bij haar en ze nam mij dat nooit kwalijk. Mijn andere vriendinnen waren ook wel lief maar ik zag ze niet meer en ze wisten niet zo goed hoe ze met mijn situatie om moesten gaan.
Toen was het 2010, 2010 moest mijn gezonde jaar worden. De eerste helft was ie dat niet, tweede helft gaat het de goede kant op.
Ik heb een buurman die helderziend is en magnetiseert. Ik was in het voorjaar al bij hem langs geweest maar toen hielp t weinig, hij hielp wel met mijn depressie maar wat hij fout deed is mij wijsmaken dat ik niks mankeer, dat ik helemaal gezond ben waardoor ik nog meer in de war raakte. In de winter van 2010 deed hij tzelfde, maar dit keer geloofde ik het omdat ik ook zoiets had van, hoe kan pfeiffer nou zolang duren???
Ik kreeg er weer hoop door en het hielp voor een tijdje. Ik deed meer leuke dingen en nam mezelf voor dat de spierpijn wel overgaat. De terugvallen die ik toen kreeg verklaarde hij door mijn psyche. Ik kon me er niet helemaal in plaatsen maar ik accepteerde het wel min of meer. Mijn buurman is goed maar veel te overtuigd van zijn gave, hij denkt dat hij alles kan genezen en dat is niet zo bij alles. Maar als iemand zo overtuigend tegen je doet begin je dat te geloven.
Ik liep ondertussen nog bij de psycholoog.
Via via kwam ik toen bij een mevrouw. Ze deed aan touch for health/psycho-kinesiologie. Ik kwam bij haar en dat was een rare ervaring. Ze voelde mijn energie met een soort staafje met een ijzeren ring eraan en ze voelde aan mijn polsen en dan moest ik mijn naam zeggen. Ik dacht echt, waar ben ik in vredesnaam beland?? Maar gek genoeg klopte alles wat ze zei. Ze voelde dat mijn lichaamsenergie 10% was. Ik moest liggen en ze voelde welke homeopathische middelen ik nodig had. Ze stelde de juiste vragen en ze wist precies waar ik mee zat. Op een gegeven moment lag ik huilend op haar bank. Ze beloofde me en inmiddels hadden zoveel mensen me al wijsgemaakt dat ik door hun krachten, medicijnen en gave beter zou worden dat ik al op me hoede was bij die woorden. Maar ze beloofde me dat ik me over 12 weken beter zou voelen. Aan de ene kant was ik teleurgesteld omdat ik dus WEL nog steeds pfeiffer in mn lichaam had. Ze voelde het bij mijn keel, lever en nieren. Ik had een pijn bij mijn grote teen en ik moest mijn grote teen elke avond en ochtend masseren en op een gegeven zou het over gaan.
Ik was dus teleurgesteld, voordat ik bij haar was voelde ik me bevrijd van de pfeiffer en nu voelde ik me weer de zieke en hoe moest ik in godsnaam 12 weken ziek zijn overleven? De vrouw had me gezegd dat ik niet kon stappen tot 2/3 uur en dat ik nog steeds niet mocht drinken dat zou mijn lichaam nog niet aankunnen en dat terwijl ik me net weer instelde om weer eens te gaan stappen. Ik maakte plannen om weg te gaan voor een paar weken, op vakantie, ik had toch geen school. Het was een soort vluchtpoging van mij, ik wou niet nog 12 weken aanzien hoe iedereen om me heen van alles doet wat voor hun zo vanzelfsprekend is maar voor mij niet mogelijk. Mijn ouders hadden me getroost en gerust gesteld wat ze het hele jaar al super goed hebben gedaan. Ik stelde me in op die 12 weken en zou er goed aan werken om beter te worden. Om tijdelijk weg te gaan werd uiteindelijk niet mogelijk en beter ook want na een paar weken werden de klachten erger. Ik wist niet wat me overkwam. Ik werd nog moeier dan oooit. Mijn spieren deden nog meer pijn, ik voelde me zwak en ik zweette nog erger dan anders. Want sinds ik in april die jaar daarvoor weer erg ziek was geworden zweette ik vreselijk onder mn oksels, ik vond het erg vervelend maar nu zweette ik al als ik achter de laptop zat. Ik kreeg pijn bij mijn lymfeklieren en volgens mij ook bij mn lever, dat weet ik niet meer zo goed. mijn ouders snapte het ook niet, ze dachten zelfs dat ik nog een keer pfeiffer had gekregen. En natuurlijk werd ik ook weer depressief, hoe kan je ook vrolijk zijn als je je zo ziek voelt. ik was ook zo angstig. Ik wou die vrouw vertrouwen maar ik was bang dat ik weer teleurgesteld zou worden. Ik ging weer bij haar langs, ze vertelde me dat iedereen anders reageert op de homeopathische medicijnen, bij sommigen worden de klachten aan het begin erger. Ze adviseerde me om toch proberen positief te blijven, vertrouwen hebben dat het goed komt, wel zorgen dat ik elke dag een uur buiten ben, wandelen boodschapje doen hoe slecht t weer ook is en veel water te drinken want ik kreeg ook nog speeksel overvloed in mn mond, ze zei dat het de ontgiftiging was v/d pfeiffer door de medicijnen en dat ik geen melk moest drinken.
Nog voordat de klachten erger werden had ik alsnog last van ups en downs maar omdat mn ouders mij niet meer konden financieren en ik geen inkomen had moest ik een uitkering aanvragen. Wat ik ook erg vond want het was confronterend, door pfeiffer moest ik dus een uitkering aanvragen omdat ik niet kon werken. Ik vond het vernederend en niet eerlijk maar ik was wel blij dat het mogelijk voor mij was om wel een uitkering te krijgen. Ik werd toen gekeurd door een arbo arts bij de UWV, het was zoveel goed als vreselijk. Het was een vreselijke wijf, die niet in homeopathie geloofde en het niet goed vond dat ik alleen maar thuis zat. Ze vond het slecht dat mijn arts en psycholoog geen gezamenlijk plan voor me hebben opgesteld in combinatie met fysio. IK moet zeggen dat ze over veel dingen wel gelijk had. Dat je op een gegeven moment zo onzeker wordt door pfeiffer dat het lang duurt voor je weer je zelfvertrouwen terug hebt en dat mn spieren zo pijn doen omdat ze zo zijn afgezwakt en ik geen conditie meer heb. Maar de arrogantie van artsen kan me echt irriteren dat denken ze dat ze alles weten.
Ik was ook nog bij behandeling bij mn buurman maar daar moest ik mee stoppen. Psychisch kon ik het niet meer handelen. Mijn buurman die zegt dat me niks mankeert en die vrouw die zegt dat ik wel pfeiffer in mn lichaam heb. Mijn psycholoog heeft me toen gezegd dat je nooit verschillende therapie?n gelijk moet volgen want elke therapeut is overtuigd van zijn eigen krachten en je raakt alleen maar in de war.
Mijn buurman bedoelde t goed en hij heeft me ook inzicht gegeven maar hij kon me niet verder helpen. In maart had ik dus die erge werking van de homeopathische middelen. Op een gegeven moment had ik het geaccepteerd en ik kon niks anders doen dan uitzieken. Het was wel een moeilijke periode. Mijn ouders maakten zich zorgen over mij, vooral mn moeder en dat werkt ook niet want ik steek haar aan en zij steekt mij aan. We hebben vaak samen gehuild en ik heb me vaak schuldig gevoeld dat hun zich zoveel zorgen maakte, schuldig voelen is een groot woord, ik vond het eerder vreselijk voor ze.
Er was bij mij zoveel onzekerheid en angst ontstaan door alles.
Eenmaal in april gebeurde wat er voorspeld was, het ging beter met me. Begin april begon ik met fysio fitness. Fitness onder begeleiding en met een aangepast programma. Daarnaast ging ik naar de psycholoog en kon ik meer leuke dingen doen. Ik voelde me daardoor sterker en minder moe. Ik had wel spierpijn maar meer door de fitness bovendien lette ik er niet meer zo erg op.
Hoe ik eraan gewerkt heb om beter te worden?
Ik heb ontzettend veel water gedronken en anders waterige frisdranken, geen melk, koffie of alcohol (nou heel af en toe een cappuccino) Ik ging daardoor heel veel plassen, zo raak je de gifstoffen kwijt, ik zat ook veel thuis dus dat ik zoveel moest plassen was geen probleem. De vrouw raadde me aan om naar de sauna te gaan om de gifstoffen uit te zweten. Ik ben 4 keer naar de sauna geweest. Verder at ik elke dag fruit en elke week ei en vis ongeveer 2 keer per week. Ik nam mijn vitaminepillen maar dat deed ik al zowat mn hele leven. Ik nam mijn medicijnen zovaak als het moest. IK probeerde elke dag te wandelen. Ik masseerde mijn grote teen elke ochtend en avond en idd op een gegeven moment verdween de pijn. Toen ik me steeds fitter voelde ben ik op een gegeven moment gaan joggen en probeerde ik een goed slaapritme aan te houden. Mijn wekker elke dag op 9 uur. Verder ging het allemaal wel vanzelf. Ik was erg gemotiveerd om beter te worden maar niet zonder tegenvallers. Ik had alsnog terugvallen en nog steeds heb ik er last van ook psychisch.
De pfeiffer heeft veel effect gehad op mijn spieren, de nawerking is nog steeds merkbaar. Wel minder maar ik heb nog steeds pijntjes. Vooral met mijn fitness toen ze mijn programma een drempeltje zwaarder hadden gemaakt kreeg ik erg veel last met als gevolg een terugval. Ik heb me toen weer depressief gevoeld en waardoor ik nog meer vermoeid raak en meer pijn voel. En het is zeker wel zo dat depressief zijn de klachten verergerd maar het lukt me nog steeds niet om luchtig te doen over een terugval, vooral niet als ik afspraken met vriendinnen moet afzeggen, ik vind het vreselijk!!
Voordat ik ziek werd was ik al niet sportief, ik sportte niet en toen heb ik ook nog pfeiffer gehad en zat ik zeker een jaar thuis dat heeft mijn spieren erg verzwakt en daar zal ik de komende tijd nog wel de effecten van voelen.
Ik heb vaak gedacht, hoe ben ik in deze situatie terecht gekomen?? Ik heb zoveel geneeswijzen geprobeerd en ik heb verschillende oorzaken gehoord waarom ik ziek ben geworden, zowel wetenschappelijk als spiritueel. Ik heb me rot gepiekerd en me verdiept in veel stromingen om een soort bevrijding te zoeken en uiteindelijk ben ik wel goed terecht gekomen. Begin mei was ik weer bij die vrouw en mijn lichaamsenergie was nu 80% ik voelde me ook veel beter en ze had me genezen verklaart. Ik heb nog wel een medicijn voor die terugvallen mja of dat helpt... nog niet echt bewijs van maar ik geloof zeker in deze mevrouw. Ik raad ook mensen aan die niet van hun pfeiffer afkomen om het te gaan zoeken bij touch for health of haptonomie want het klinkt allemaal raar maar bij mij klopte het en hielp het wel!

Zoals ik al zei geloof ik niet dat het in 1 keer over is ookal is de pfeiffer er nu mssn wel uit. Het heeft me psychisch veel gedaan en vooral die momenten van uitputting en spierpijn die ik nog weleens heb vind ik moeilijk te verdragen. Ik ben ook niks meer gewend en ik zal er doorheen moeten komen. Ik voel me daarom ook nog niet helemaal zeker van mezelf. Mn vader vroeg vnm hoe oud ik ook alweer was en ik zei 19. Mijn zusje corrigeerde me, je bent toch 20? Ik dacht ff dat ik 19 was. Ik heb afgelopen jaar als een achtbaan ervaren met ups en downs en ook mijn verjaardag is zowat aan mij voorbij gegaan. IK beschouwde het eerst als een weggegooid jaar maar nu accepteer ik het wel beter en vind ik het makkelijk om te vertellen dat ik pfeiffer had aan andere mensen. Ik wil nu weer mijn leven oppakken, het liefst werken, een andere voorspelling van die vrouw was dat ik in mei weer zou kunnen werken en ik heb nu ook door de verveling weer zin om te werken, afleiding zoeken. Maar door die terugvallen ben ik nog voorzichtig. Ik drink nu wel weer maar nog steeds voorzichtig, lichte drankjes. De psychische strijd waar ik nog doorheen moet is voor een vervolgverhaal. Ik had alleen wel de behoefte om mijn verhaal te doen omdat ik soms ook nog steeds flashbacks heb van afgelopen jaar, dan voel ik me weer tzelfde als toen. Ik zal komende tijd ook zeker nog bij een psycholoog blijven.
Wat ik graag wil meedelen aan jullie is dat ookal begrijpt niemand je, je klachten horen serieus genomen te worden. En als je ook zo'n dokter heb als ik, drink geen alcohol voor tenminste 3 maanden en neem echt je rust hoe moeilijk t ook is. Als je toch blijvende last heb, geef de moed niet op! het is echt vallen en opstaan maar op een gegeven moment kom je er wel. Er zijn mogelijkheden zoals touch for health en haptonomie of wat dan ook. Ik raad ook aan om toch proberen je conditie op peil te houden. Ik heb dat niet echt gedaan, wel gewandeld maar vooral veel thuis tv kijken en op bed liggen. Wissel af met beweging en ontspanning. Als je je down voelt, praat er met iemand over, pfeiffer is niet psychisch maar kan wel goed psychische klachten veroorzaken en het be?nvloedt wel elkaar. Hoe positiever  en luchtiger je denkt hoe sneller je genezen bent. Als je in depressies terecht komt verergeren de klachten en het komt wel weer goed maar het duurt langer. En wat ik al eerder heb vermeld, veel water drinken en af en toe naar de sauna want ookal zit er geen pfeiffer meer in je bloed het kan nog wel in je lichaam zitten.
Het verschilt ook per karakter hoe je ermee omgaat. Ik ben nogal pessimistisch en snel geneigd te dippen en te piekeren. ik dacht altijd dat ik geen psycholoog nodig heb maar uiteindelijk ben ik wel blij dat ik er 1 heb.
Met het nieuws dat ik geen pfeiffer meer heb in mijn keel, lever en nieren en overal wil ik dit achter me laten.
Ik wens jullie het beste toe!! 

[nynke-92]

Zo meid wat een verhaal! Wat vreslijk dat je het zo hebt moeten ervaren...
Ik hoop dat het nu beter met je gaat en de dingen die je een tijd niet hebt
kunnen doen weer in kunt halen! Veel geluk!

Liefs Nynke