Geloofd nou echt helemaal niemand me meer?!

Gestart door Anne2020, 19 mei, 2008, 21:17:58

Vorige topic - Volgende topic

0 Leden en 1 gast bekijken dit topic.

Anne2020

Hoi,

Ik zit inmiddels al meer dan 4 maanden met deze ziekte.. Vragen als: Wanneer word ik beter?, Wanneer kan ik weer alles? Wanneer hoef ik niet meer te slapen nadat ik iets heb gedaan? gaan dagelijks door mijn hoofd.

Ik heb echt het gevoel alsof niemand me meer geloofd. Mijn ouders geloven me nu ook niet meer.. Ik ga halve dagen naar school (12.40 uur) en nu moet ik opeens van mijn ouders tot 14.20 naar school. Nou vandaag heb ik zo'n dag gehad.. ik sliep gewoon bijna op m'n tafel.. :-\ Ik kon niks meer uitvoeren.. ik had gewoon geen energie meer.. Het naar de bus lopen en het op de bus wachten was ook al een ramp. Ik moest gaan zitten omdat ik anders omviel. Ik zei al tegen mijn ouders dat ze zouden zien wat er gebeurde als ik weer hele dagen ging doen. Toen zei mijn moeder: 'Als je maar niet weer toneel gaat spelen' :'(. En zo kreeg ik nog een paar opmerkingen. Ik werd ontzettend boos. Ik wilde het huis uitrennen. Weg zijn hier. Ik word gewoon helemaal gek. Kinderen in mijn klas geloven het ook al niet. Ze geven express de verkeerde datums van toetsen door, geven de helft van het huiswerk door of ze geven gewoon helemaal niks door. Ik heb het er al tig keer met mijn mentor en met ze over gehad maar het gaat allemaal maar 1 dag goed en daarna mag ik het zelf weer uitzoeken. Zelf kinderen bellen werkt ook niet..  Net zoals vorige week: De klas had gegymd en ze waren zich aan het omkleden. Ik had niet mee gegymd en kwam dus het uur daarna. (Gym is het 1e uur) Ik zat te wachten totdat ze klaar waren totdat iemand opeens zei dat we een Biologie So hadden. Ik werd werkelijk helemaal gek. Ik begon te huilen, te hyperventileren en ik heb zeker een uur zitten trillen. Ik kan/kon er gewoon niet meer tegen. De kinderen gingen leraren halen en ik werd meegenomen naar een kamertje. Ik heb gezegd dat ik nooit meer naar school wilde en helemaal gek werd. En ja.. ze gaven me gelijk. Ik wilde de school uitrennen, ik wilde tegen die kinderen gaan schreeuwen. Ik kan er gewoon niet meer tegen. En zo gaat het al 4 maanden..

Gisteren begon ik weer te hyperventileren en heb ik ook weer een hele tijd zitten trillen. Ik dacht dat ouders je zouden steunen als je ziek was of zo? Maar nee.. ze werken me alleen maar tegen.

Het liefst zit ik op mijn kamer, net zoals zondag. Ik heb de hele dag op mijn kamer gezeten, ik ben ontzettend verdrietig, hoewel ik soms het idee heb dat ik niet eens meer kan huilen. Ik wil niet meer naar school, niet meer naar die stomme kinderen.. ik wil gewoon de hele dag alleen op mijn kamer zitten.. Ik kan gewoon niet meer..
"Pas als er iets mis is, zien mensen hoe belangrijk het is".

Elise

Wat vreselijk zeg!  :oIk ben nu herstellende van Pfeiffer en nog steeds praten mensen achter je rug om... en je denkt dat het wel beter wordt als je ouder bent, maar dan is het alleen nog maar erger. Ik kan nu heel gemakkelijk zeggen 'trek er niets van aan', maar dat is in zo'n situatie onmogelijk.

Is het misschien een idee dat je dit forum aan je ouders laat zien? Zo krijgen zij er ook een beter idee van en dat de klachten heel erg kunnen varieren.

Voor school he, kun je geen contact opzoeken met je leraren? Zodat je niet plotsling te horen krijgt dat je een so hebt? Hebben je leraren e-mailadressen of gebruiken jullie op school een klassenboek? Is er niet iemand die je vertrouwt en goed kan noteren wanneer je welke toets hebt?

Misschien is het ook nog een idee om in een les wat te vertellen over Pfeiffer, als je er energie voor hebt. Desnoods lees je de tekst voor! Dan kun je ook de vraag aan hun stellen of zij wel eens Pfeiffer hebben gehad. En dan kun je ook de lepel-theorie aan het licht brengen (dit werkt voor hun zeer confronterend, denk ik :)). Als je niet weet wat het is, zoek het ff op! ;)

Ik wens je ontzettend veel sterkte, met alles!!! Dat 'trek er niets van aan', laat ik achterwege hoor, maar het is verstandig dat je wel IETS gaat doen!

Anne2020

Ja die leraren... pff.. ik ben al een paar keer naar een lerares geweest om te vragen of ze me het huiswerk door wou mailen. Mailadres gegeven. Maar nee er gebeurde niks.. Nou toen ging ik nog een keer naar haar toe en ik vroeg: 'Mevrouw zou u mij alstublieft het huiswerk willlen doorgeven zodat ik thuis wat kan doen?'. Ja dat zou ze doen. Ze zou me zelfs sites geven waar ik filmpjes op kon bekijken dat over het onderwerp ging. ??? Nou is goed, dan kon ik tenminste wat doen! maar nee.. het is er nooit gekomen..

Zo gaat het met heel veel leraren. Ze hebben wel een planner alleen die is zo erg veranderd dat je het geen planner meer kunt noemen.. :-\ Niks klopt er meer op. Ik vroeg ook een keer aan een leraar of hij mij het huiswerk door wou mailen. ?n kreeg het antwoord:' Nee, je moet het maar gewoon even aan een klasgenootje vragen!'. Ik zei dat dat niet werkte en vroeg of hij dan misschien een planner wou maken. 'Nee, daar heb ik geen tijd voor'. Pff.. nou lekker dan. Ik kan echt niemand meer vertrouwen in mijn klas.. ze doen er allemaal ontzettend raar over. Als ik een keer iets langer op school blijf krijg ik meteen de reactie: 'Jij moet toch naar huis?, Ik dacht dat je ziek was'. En dan niet op de aardige toon maar nee.. gewoon met een ontzettend domme blik.

Haha het klassenboek is al een half jaar kwijt.. ::) Heel handig dus..

Ik ben nou eenmaal niet iemand die tegen mijn klasgenootjes ga lopen schreeuwen.. Ik ben er altijd voor iedereen geweest. Iedereen kan altijd met zijn verhaal naar me toe komen en ik wil hem/haar dan ook heel graag helpen. Nadeel is wel dat je best erge verhalen te horen krijgt.. Waar je dan zelf ook mee zit..

Ik heb wel eens wat gelezen over de lepeltheorie maar ik ben de site toen vergeten! Nog bedankt! :)
"Pas als er iets mis is, zien mensen hoe belangrijk het is".

Elise

Wat vervelend allemaal zeg! Is er niet iemand die een hartig woordje kan spreken met je leraren, bijv een coordinator? Want bij ons op school heb je voor onder- en bovenbouw verschillende coordinatoren (eentje voor onderbouw, eentje voor havo en eentje voor vwo). Die heb ik toentertijd ingelicht en die zorgde ervoor dat het gemeld werd op vergaderingen enz.

En met dat helpen van anderen... zet dat even op een laag pitje! Het kost namelijk veel energie als je anderen probeert te helpen met problemen. Denk nu eerst aan jezelf! :)

Anne2020

Ook al geprobeerd.. Met de coordinator van de burgklassen.. ook al een gesprek gehad.. Het werkt allemaal gewoon niet. Ik ben er helemaal klaar mee.. En zo gaat het al 4 maanden. Mijn mentor wil me ook heel graag helpen. Helaas werkt het allemaal niet.. Morgen heb ik weer een gesprek met haar omdat ik me helemaal niet goed voel. En ik met een aantal dingen zit.

Je wordt hier nogal gek van.. Dat kan ik je vertellen..
"Pas als er iets mis is, zien mensen hoe belangrijk het is".

Elise

 :o Wat een idioten zeg!

Is je mentor al op de hoogte van het gedrag van je andere leraren? Want dat kan zo toch niet >:(

Sterkte, sterkte, sterkte!!

Peetje

Hier nog een keer de link voor de lepeltheorie: http://www.stomaatje.nl/spoontheory.html
Bij mij staat-ie in m'n favorieten, zodat ik er anderen mee om hun oren kan meppen. :P

Ik zit gelukkig niet meer op school, maar ik weet vrij zeker dat ze me op m'n werk als een grote aanstelster beschouwen. Gelukkig voor mezelf ben ik inmiddels wel zo ver dat ik niet meer van alles ga doen om anderen een plezier te doen. Tevreden zijn ze toch niet, en ik ga me er ook niet bepaald beter van voelen.

Misschien is het een idee om een keer een spreekbeurt te houden over Pfeiffer. Overleg eens met bijvoorbeeld de biologieleraar of je een deel van die les eraan mag besteden. Misschien is er dan wat meer begrip voor je ziek-zijn.
Heel veel sterkte en ik hoop dat het snel beter met je gaat. :)

Benedictus17

Ik denk dat het vooral ook heel belangrijk is dat je je ouders ervan kunt overtuigen dat je je niet aanstelt, zodat ze achter jou staan. Misschien door dingen op internet te laten lezen en dat de nasleep heel lang kan zijn. Misschien kan je dokter hun iets vertellen.

Anne2020

Ik weet het gewoon niet meer.. Mijn ouders hebben nu maar even besloten dat ik nog een uur meer ga doen.. :o. Ik ben gewoon zo moe.. ik kan gewoon niet meer.. :'(. Ik moet die uren wel doen anders heb ik thuis echt een probleem. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Ze nemen me gewoon niet serieus.. ik kan zo gewoon niet 'ziek' zijn. Ik kan gewoon niet uitrusten zo.. ik heb het gevoel alsof ik steeds vermoeider word. Maar mijn ouders denken het allemaal beter te weten.. :'(

Op school moet ik alles doen. We moesten iets voor Engels doen. We zaten met zijn 5en in een groepje, en iedereen zou wat doen. Maar nee.. niemand heeft wat gedaan, behalve ik. Ze hadden allemaal geen tijd. Ja, ik heb ook wel eens geen tijd. En ik heb waarschijnlijk nog minder tijd dan zij. Ik moet alles gewoon regelen anders gebeurt er niks. Het ging om een cijfer dus als we het niet deden dan kregen we een 1. Ik heb echt het gevoel alsof ik ALLES moet regelen, terwijl ik daar helemaal geen energie voor heb.
"Pas als er iets mis is, zien mensen hoe belangrijk het is".

Benedictus17

Is er bij jullie geen vertrouwenspersoon op school o.i.d.? (of heb ik dat al eens gevraagd). Iemand die jou kan helpen en misschien met je ouders kan praten, want het is belangrijk dat zij jou steunen en het begrijpen. (Mijn moeder steunt me wel, maar mn broer en zus zien er niet echt de ziekte van in volgens mij... Kan het dus misschien een heel klein miniscuul beetje begrijpen.)
Heb jij ook bijna vakantie? (Heb je tenminste iets om naar uit te kijken misschien. :) )

dianaS

Hallo Anne,

Ik ben een moeder met een dochter van 15 jaar met pfeiffer en vind het erg om te lezen hoe jij worstelt hiermee.....
Misschien is het een tip om naar de schoolarts te gaan en je huisarts er bij te betrekken want dit kost jou zoveel energie dat je geen energie meer overhoud om je lichaam te laten genezen van pfeiffer.
Onze middelste dochter die nu 16 jaar is kreeg op 13jarige leeftijd pfeiffer , ze heeft zeker anderhalf jaar nodig gehad om zich weer stabiel te voelen en zelfs nu heeft ze af en toe terugvalletjes.
Het is echt belangrijk dat je ook gaat praten met je ouders zodat hun beter begrijpen hoe jij je voelt.
Onze dochter die nu sinds februarie al thuis is , mag haar eigen tijd indelen en als ze te moe of te ziek is hoeft ze niet naar school toe ,de druk van toetsen valt dus weg.
Probeer iemand te betrekken bij jou probleem , je hoeft dit niet alleen op te lossen.

liefsssss diana

Anne2020

Hoi Diana,

Allereest bedankt voor je reactie! ;)
Ik heb al gepraat met iemand uit het zorgteam, maar die weten ook niet goed wat ze met me aanmoeten..
Ze willen me naar een psycholoog sturen zodat ik daar met iemand kan praten. Maar nee.. daar willen mijn ouders ook niks van weten. Het gaat allemaal prima, denken zij.. :'( Maar nee.. het gaat helemaal niet goed zo. Ik stort vandaag of morgen gewoon helemaal in. Ik moet tot 11 uur vandaag naar school. Zegt mijn moeder:'wat een luizenrooster is dit zeg!'. We hadden gisteren gewinkeld zegt mijn moeder:'Nu moet je morgen niet gaan zeuren dat je een uurtje langer naar school moet'. Alsof dat er wat mee te maken heeft zeg.. :-X Ik krijg echt gewoon het gevoel alsof ik me verschrikkelijk aanstel. Maar ik ben zo moe dat ik gewoon bijna niet meer kan. En nu moet ik ook nog langere dagen naar school. Maar ik word alleen maar vermoeider. Mijn mentor zegt dat ze een mentor is en niet meer maar, maandag heb ik weer gesprek met haar (mentorgesprek) zal ik het dan maar vertellen?

Ik wil mensen ook niet telkens lastig vallen met mijn verhalen. Maar ik zit er zelf erg mee. Omdat ik gewoon weet dat ik zo niet beter ga worden, en dat ik zo alleen maar vermoeider word. Vorige week had ik 4 toetsen, maar ik heb er van 3 al een onvoldoende. Ik ben iemand die graag alles goed doet, en veel tijd vrij maakt voor school en vriendinnen. Ik ben ontzettend gegroeid dit jaar, dat vergt ook veel energie van je lichaam, toen werd ik ziek, mijn vriendinnen doen ontzettend raar over mijn ziekte, dus nu heb ik het wel gehad.. :-[

Ik wil ook wel zo'n lieve moeder die temniste snapt dat je ziek bent! Als ik een keer ontzettend hoofdpijn heb van alle stress, denken ze dat ik me aanstel. Altijd stel ik me aan volgens hun. Echt.. ik weet gewoon niet meer wat ik moet. Ik heb echt dagen gehuild, maar nu kan ik niet eens meer huilen.

Groetjes,
Anne
"Pas als er iets mis is, zien mensen hoe belangrijk het is".

Benedictus17

Hey anne,
Het is een heel goed idee om dit alles aan je mentor voor te leggen. En je mentor is niet 'alleen maar een mentor'. Als ze dat zegt, dan heeft ze het idee van mentorschap niet helemaal begrepen. Een mentor is iemand die als vast persoon verbonden is aan een klas, zodat problemen in de klas of persoonlijke problemen van leerlingen opgelost kunnen worden. Jij hebt nu dus problemen hiermee, dus is het de taak van je mentor om zich daarover te ontfermen en goed naar jou te luisteren en wat jouw gedachten zijn.
Ik weet dit uit ervaring en mijn mentor zei steeds: ik zit hier voor j?u, niet voor iemand anders. Het gaat nu om j?u.
En dat is bij jou dus ook het geval. Het gaat om jou, onthoud dat goed. En je stelt je niet aan. Er zijn zat mensen hier op het forum en die voelen zich ook rot en stellen zich ook niet aan, dus jij ook niet. :)
Sterkte meis.

dianaS

Hoihoiiiiiiii Anne,

Je stelt je echt niet aan hoor en je bent zekerrrrrrr niet een slappeling , je bent juist een heel sterk persoontje dat je hierover durft te praten en inziet dat er iets gedaan moet worden ;) Dat je slechte cijfers gaat halen is heel logisch want je concentratie is nu nul komma nul, later komt dit wel weer , maar hoe meer ze van jou eisen , hoe minder je prestatie word en dat zou iedere leek moeten weten >:(
Kun je niet dit allemaal uitprinten en meenemen naar je mentrix zodat ze weet dat het toch echt niet goed gaat en dat iemand jou moet helpen hierin??? Zo leest ze ook dat andere kinderen heel veel last hiervan hebben en ook dat rust en begrip en samenwerking de beste methode is om weer sneller te genezen hiervan.
Een psycholoog ben ik ook geen voorstander van omdat dit niet psychisch is maar een lichaamlijk euvel..... Bij onze middelste dochter is toendertijd ook een psycholoog voorgesteld , maar dat hebben wij als ouders afgewezen omdat het logisch is al haar symptomen op het ogenblik , jou lichaam is uit balans nu , en lichaam en geest werkt samen. Hier kan een psycholoog niets aan veranderen ............... wat jij nodig hebt is rust en nog eens rust zonder druk van buitenaf.
Bel anders de huisarts op en vertel je situatie , hij/zij kan ook jou ouders dan uitleggen wat het allemaal inhoud.
Over pfeiffer word heel makkelijk gedaan , maar het is echt van groot belang om hiervan goed te genezen en helaas is dit geen griepje wat met een week over is , het duurt maanden en jij als patient hebt gewoon recht op begrip en heel veel liefde........
Van mij krijg je een dikke knuffel hoor :-*

liefssssssssss diana

Anne2020

Hoi,

Hoe gaat het met jou dochter?

Ik heb maandag gesprek met mijn mentor dus dan zal ik het er maar eens over hebben.
Ik zit best vaak bij mijn mentor maar ze weet niet zo goed hoe ze me moet helpen... :-\
Ze heeft ook al vaak met mijn ouders gebeld, maar volgens mij helpt het gewoon niet. ???
Ik ken die huisarts best goed, en ook hij neemt me niet serieus. Ik kwam daar de eerste keer met klachten als hoofdpijn en buikpijn. Hij zij gewoon dat het stress was, en toen kon ik weer gaan. Toen de keer daarna was ook de vermoeidheid erbij gekomen. Als ik zelf niet gevraagd had of ik bloed mocht prikken, was dat nooit gebeurd. Dus ik vind het dan een beetje raar om met hem te bellen. Ik praat ook niet makkelijk met vreemden. Op sites wel, en op msn, maar in het echt zeg ik nooit zo veel over mijn gevoelens. Dat vind ik moeilijk. Bij mijn mentor kan ik dat wel omdat ik weet dat ze me wil helpen, maar ze vertelt altijd de dingen meteen door, en als ik dit ga vertellen wil ik liever niet dat meteen alle leraren van de school het komen te weten, en zich er ook mee gaan bemoeien.

Maar ik ga nu mijn bed in, Ik ben 2 uurtjes naar school geweest waarvan het 1e uur uitviel.. :-\ En ik ben nu ook ontzettend moe..

"Pas als er iets mis is, zien mensen hoe belangrijk het is".

xk.

hee anne,

ik heb even je verhaal gelezen!
echt heel erg rot voor je.. dat niemand je geloofd!

ik praat ook niet makkelijk met vreemden over mn gevoelens, op msn en sites idd ook wel!
alleen tegen mn ouders zeg ik meestal wel hoe ik me voel..
maar dat kan in jouwn geval ook niet echt!
ik zou ook niet weten hoe je je ouders (& anderen) duidelijk kunt maken hoe je je echt voelt en dat pfeiffer echt niet niks is..
misschien een site opzoeken waar veel informatie opstaat of deze site laten zien..

naja iig heel veel sterkte & hopelijk gaat het snel een beetje beter!

Anne2020

Ja, ik hoop ook dat het snel wat beter gaat.. ik kan nu gewoon niet meer lopen omdat ik zo moe ben. Alles doet pijn, en ik ben gewoon zo moe.. :-\ Ik was vanochtend om half 10 wakker, en ik wou er om 12 uur weer in. Ik ben echt gewoon helemaal kapot. Maar nee.. ik kon mijn bed niet in. Ik bedacht me dat ik nog een boek moest terug brengen naar de bieb. En als ik dat vandaag niet deed kon ik weer boete gaan betalen. Ik op de fiets daarheen.. ik kwam gewoon niet voorruit. Ik was helemaal buiten adem toen ik daar aankwam (500 meter fietsen..) Ik ben eigenlijk ook te moe om dit te typen.. ik kan gewoon niet meer..
"Pas als er iets mis is, zien mensen hoe belangrijk het is".

xk.

poehh..
dan doe je echt veelte veel!

mensen om je heen moeten dan toch wel door hebben dat je echt ziek bent ?

hopelijk kun je snel wat rustiger aan doen, want zo word het ook echt alleen maar erger als je geen rust krijgt.
echt heel veel sterkte ermee!
vind 't echt heel sneu voor je.. alleen pfeiffer hebben is al rot genoeg, maar als je dat er allemaal nog bij krijgt!  :-[

Anne2020

Ik ben wel erg blij met jullie reacties steeds! ;)

Pff... ik heb net even de laptop opgestart, ben naar de wc geweest, en ik kan nu wel weer gaan slapen... :-\ Ik ben na 2 stomme dingen doen alweer helemaal kapot...

Morgen heb ik gesprek met mijn mentrix. Weten jullie hoe ik het haar het beste kan vertellen? En wat ik dan het beste kan vertellen?
"Pas als er iets mis is, zien mensen hoe belangrijk het is".

DS

Hallo Anne,

enige dagen geleden heb ik je verhaal al gelezen en ik moet steeds aan je denken. Eerlijk gezegd kan ik maar geen manier verzinnen om je daadwerkelijk te helpen (maar wie weet komt het nog).

Wat je gesprek met je mentrix betreft, lijkt het me belangrijk dat je de volgende dingen heel goed aangeeft:
- je bent moe, niet zo maar moe, maar uitgeput.
- Dat komt door de Pfeiffer uiteraard. Daar kun je niets aan doen behalve heel veel rust nemen.
- Helaas nemen je ouders je niet serieus en kom je dus niet tot rust.
- Je kunt je daardoor niet concentreren, (schroom niet om een beetje te overdrijven, als valt het misschien mee, zeg dat je duizelig bent, misselijk, dat je bang bent een ongeluk te krijgen als je op de fiets zit)
- Laat ook duidelijk weten dat je er depressief van wordt, dat niemand jou serieus schijnt te nemen. (Er is geen mentrix/mentor die het op zijn geweten wil hebben dat jij een psychiatrisch geval wordt. Dat word je ook niet, want ik denk dat jij een sterke persoonlijkheid hebt, maar als overdrijven nodig is, om te krijgen wat je moet hebben, helaas, dan moet dat maar in dit geval)
- Zeg haar in duidelijke woorden dat je haar hulp nodig hebt, al is het maar om je ouders te overtuigen. En als zij niet weet hoe, of ze dan in elk geval iemand voor je wil zoeken die het wel kan, omdat je huisarts geen optie is.
- Zeg tenslotte dat je het gevoel hebt dat je niemand meer kan vertrouwen omdat ze je niet serieus nemen. (met een beetje mazzel voelt ze zich gevleid dat je wel met haar spreekt en gaat ze eens doen waar ze voor betaald wordt!)

Ik weet best dat het moreel niet juist is om jou aan te zetten om de boel te overdrijven en gebruik te maken van een beetje emotionele chantage. Maar als je zo doorgaat, hoef je niet meer te overdrijven. Er komt dan een dag dat je inelkaar zakt. En dat moeten we natuurlijk voorkomen.

Verder wil ik je nog laten weten dat ik het erg vervelend voor je vind dat je niet bij je ouders terecht kunt. Ik begrijp best dat je teleurgesteld bent en je in de steek gelaten voelt. Het lijkt erop dat je op deze manier wat sneller dan wenselijk gedwongen wordt volwassen te worden. Hou in gedachten dat dat ook zijn voordelen heeft. En probeer je ouders niet te veel te veroordelen. Ze hebben ongetwijfeld het beste met je voor, maar handelen niet juist omdat ze niet over de juiste kennis beschikken.

Heel veel sterkte met je gesprek morgen. Maak een briefje met alle dingen die je wilt zeggen, anders vergeet je de helft of word je afgeleid. Echt doen hoor! Kun je meteen tegen je mentrix zeggen dat je het maar hebt opgeschreven, omdat je momenteel niets onthoudt... en dat lijkt me gezien je vermoeidheid gewoon de waarheid.

Mocht je nog wat aan me kwijt willen, gewoon lekker klagen of kletsen, je kunt me altijd een persoonlijk bericht sturen. Dan klik je op het tekstwolkje onder de tekst 'blog entries' linksboven van een bericht. Maar voel je tot niets verplicht.

sterkte,
DS

Anne2020

Lieve DS,
Heel erg bedankt voor je reactie.

Ik hoop ook dat ik geen psychiatrisch geval word.. :-\ Ik heb wel met mensen op een site getchad, en die denken dat ik depressief ben/word.

Ik word inderdaad maar moeier en moeier.. en zo word ik ook echt niet beter. Integendeel. Vandaag is het ongeveer een 'bed' dag geworden. Ik heb de hele dag in mijn pyjama rond gelopen.. en in bed gelegen. Ik kan in het weekend eigenlijk gewoon niks leuks meer doen, omdat ik dan helemaal kapot ben van de rest van de week.. :'(

Mijn mentor wil me volgens mij altijd maar snel weer weg hebben. Ze maakt wel tijd voor me vrij, maar ik moet ook wel snel weer weg zijn.. :-X

Ik laat morgen nog wel even weten hoe het is gegaan..

Groetjes,
Anne
"Pas als er iets mis is, zien mensen hoe belangrijk het is".

DS

Doe niet zo gek Anne, je wordt echt geen psychiatrisch geval.  :P

Wat die depressiviteit betreft, ik denk echt dat dat wel mee valt. Vermoeidheid is dan wel een kenmerk van depressivitiet, maar dan gaat het vaak om geestelijke vermoeidheid. Het kan wel een oorzaak voor depressie zijn; al wordt vaker gezegd dat je moe wordt van een depressie dan dat je een depressie krijgt van vermoeidheid. Ook het ontbreken van levenslust is een teken van depressie. Toen ik 20 en depressief was, had ik geen zin in de rest van mijn leven. Ik had geen zelfmoordneigingen hoor, maar ik zag er zo tegenop dat ik nog een heeeeel leven voor me had... Mag ik vragen hoe oud jij bent?
Ook als je onverschillig wordt en het contact met andere mensen (ook op een forum) uit de weg gaat, dan zou je aan een depressie kunnen gaan denken.
Maar laat je niks aanpraten. Voorlopig ben je vreselijk moe en redelijk gefrustreerd, waardoor je nog moeier wordt. Het is een vicieus cirkeltje.

Oja, wat je mentrix wil, is totaal niet van belang. Ze moet gewoon haar werk doen. Ik snap wel dat dat makkelijker gezegd dan gedaan is, maar laat je niet afschepen en NEEM DAT BRIEFJE MEE!! hou een kopietje thuis, voor het geval ze het wil houden. Het is je bewijs dat je duidelijk hebt aangegeven wat er mis is. Dan kan niemand jou achteraf de schuld geven dat je 'niks gezegd' hebt.

Ik zal straks hier op het forum een oefening beschrijven (neemt nog geen 3 minuten in beslag, maar hoe langer hoe beter) waardoor je je gedachten weer een beetje op een rijtje kan krijgen op de momenten waarop je het niet meer ziet zitten. Baadt het niet, schaadt het niet.

groeten,
DS



dianaS

Hoihoiiiiiiiiiiiiiiiiii Anne,

Het is een heel goed idee om alles op te schrijven en meteen duidelijk te maken dat je concentratie heel erg zwak is op dit ogenblik, ik denk dat alle tips van DS heel goed zijn.
Je hoeft niet bang te zijn dat je depressief bent meisss, ik herken dit heel erg bij mijn dochters ook en die zijn ook niet depressief alleen de symptomen lijken er nu even op. Dit is ook logisch omdat jij zo uitgeput bent ..............
Je vroeg mij hoe het nu met onze dochter gaat:
Nou ik herken heel veel in jou klachten die zij ook heeft nu,  veel en snel hoofdpijn als ze net iets teveel doet, ook kan ze erg verdrietig zijn omdat ze zo weinig nu aankan. Doet ze toch teveel dan word ze erg duizelig en begint te trillen van oververmoeidheid.Ze kan absoluut niet tegen drukte of drukke ruimtes.
Zij heeft regelmatig beddaagies en na een paar van deze dagjes kan ze weer een middagje wat leuks doen het hoort er dus allemaal bij :(

Doe je morgen niet groter voor meissss , maar laat je tranen maar eens vloeien zodat ze weten dat het nu menens is met jou.

Ik wil je morgen superveel succes wenzen , kom voor jezelf op , je bent sterk genoeg meiss

dikke knuffel van mij  :-* :-*liefsssss diana

Anne2020

Oke, ik laat me niks meer aanpraten  :P. Nee, ik dacht zelf ook niet aan een depressie hoor! Maar ja.. als mensen zeggen dat je zoiets hebt, denk je sneller dat je het hebt.

Maar goed, ik zal zien wat ze zegt morgen. Ik laat het nog wel even weten morgen. Ik ben wel benieuwd wat ze te zeggen heeft..

Hoelang ben jij eigenlijk al 'ziek'? Ik ben trouwens 13 jaar

"Pas als er iets mis is, zien mensen hoe belangrijk het is".

Anne2020

Jij ook bedankt voor je reactie Diana!
Komt je dochter ook wel eens op dit forum of niet?
Maar jullie denken dus dat ik oververmoeid ben? Pff.. ik weet het zelf ook niet meer. Ik zeg ook niet snel dat ik iets heb, want dan heb ik weer het gevoel alsof ik me ongelovelijk aanstel.. :-\

"Pas als er iets mis is, zien mensen hoe belangrijk het is".

dianaS

Nou Anne ik zie net pas dat Lean(onze dochter) ook op het forum zit :-[ hahahaha
Ik kijk vaak overal overheen hahaha
Lois onze andere dochter was in 2005 op dit forum , we kunnen bijna een familieforum beginnen ;D

liefsssss diana

Anne2020

Oke, grappig. Haha ja jullie kunnen wel een familieforum beginnen! :D
"Pas als er iets mis is, zien mensen hoe belangrijk het is".

DS

Lieverd, ik denk niet dat je oververmoeid bent,

IK WEET HET!!

En doe jezelf een plezier, ga klagen morgen, laat al die ellende er maar uit komen. Het geeft echt niet als je huilt, Diana heeft daarin gelijk. Zolang jij je groot houdt, zien mensen toch ook niet hoe ernstig het is, ook al zeg je dat wel 100 keer. Dan kun je ze ook niet kwalijk nemen dat ze je niet geloven. Want dan komen je woorden niet overeen met je gedrag.
Gedrag zegt 1000 x meer dan woorden.

Als iemand tegen je zegt dat je geen kauwgom op straat moet uitspugen, maar diegene gooit vervolgens zelf een papieren zakdoekje of iets dergelijks in de bosjes, vind je dat toch ook niet geloofwaardig?

Dus weg met die rechte schouders, laat maar lekker hangen. Ik weet niet of je make-up draagt normaalgesproken, nu dus even niet raad ik je aan.

En niet zo eigenwijs zijn als je groot bent, neem onze adviezen alsjeblieft ter harte  ;)

succes meid,
DS

Benedictus17

Ik ben het ermee eens dat overdrijven soms noodzakelijk is. Je zit echt in een rotsituatie zeg. Ik weet ook niet hoe ik je kan helpen maar de tips die al gegeven zijn, zijn echt heel goed. Succes en sterkte meis.

Anne2020

#29
Nou.. het mentorgesprek was een groot succes.. Zij nam me ook al niet serieus..
Ik begon te vertellen dat ik zo niet verder kon.. ik heb gezegd dat ik ontzettend moe was.
En dat die hele schooldagen gewoon niet gingen, en dat mijn ouders me niet serieus nemen, enz. Dat hele verhaal.
Ik vertelde dat andere leraren me ook niet serieus namen, en dat ze me niet wouden helpen. Maar.. ze lachtte me gewoon uit. Alsof het een grapje was.. :'( Ze vroeg telkens of ik klaar was met vertellen.. En dat met mijn ouders moest ik zelf maar oplossen, zij kon me ook niet helpen. Ze zei dat als ik haar hulp echt nodig had dat ik dat dan maar moest vragen, maar ze legde de bal bij mij neer.. Ze zei de hele tijd:'Jij hebt ook niks te zeggen he? En zo.. :-X Ik zei dat ik het gewoon niet volhield om die lange lessen te volgen. Vroeg ze:'Houd je het deze maand nog wel vol? vast wel he?'. Ik zeg zo:'Nou dat weet ik zo net nog niet'. Zegt ze:'tuurlijk houd je het wel vol, jij bent Anne, en je moet je sterk houden'. Ze zei ook zo van:'Je bent wel erg perfectionistisch he? Ik zei zo:'Ehh.. Ja, denk het wel'. Zegt ze:'Ik ben ook erg perfectionistisch hoor, als mijn kamer een zooitje is, is het ook een zooitje in mijn hoofd. En als mijn kamer netjes is, is het ook rustig in mijn hoofd',.Pff..alsof mij dat wat interresseert..  Ik zei zo van:'Ik heb echt het gevoel alsof niemand mij serieus neemt.. Zegt ze:'Ik neem je hartstikke serieus'. Ik zei ook dat ik gisteren alleen maar de laptop had opgestart, en naar de wc was geweest en dat ik toen wel weer wou gaan slapen. Ik kreeg alleen maar de reactie: 'Oh, vervelend..' Vorige week hadden we een Engels repetitie, en die was helemaal niet goed gemaakt. 5 kinderen hadden een voldoende van de 30 kinderen in mijn klas. Toen had die lerares gezegd dat het aan ons lag dat we een slecht cijfer hadden. En die lerares nam niet eens even de moeite om ook maar naar me te luistren.. ik had een vraag.. maar nee.. ze had geen tijd. Ik had dat vertelt aan mijn mentor zegt mijn mentor:'ja, het is een drukke periode deze periode.. we worden allemaal een beetje moe, tenminste dat heb ik, maar jij hebt die vermoeidheid al dus.. Dat zij ze.. :( Alsof ik dezelfde vermoeidheid heb als zij..  :(Zo ging het nog wel even door.. ??? Toen het af was gelopen, liep ik naar het lokaal waar mijn klasgenootjes zaten, ik vroeg of ik vast naar huis mocht. Het was allang tijd geweest waarop ik naar huis mocht.. maar die andere mentor zei:'Nee, je mag nog niet naar huis, pak je tekenspullen maar, of je gaat gewoon even ergens zitten'. Ze zij dat ik nog maar even 20 minuten moest wachten.. :o. totdat de rest uit was.. Ik ben in een hoekje gaan zitten, er kwamen mensen naar me toe om te vragen hoe het gesprek ging. Ik kon gewoon geen woord meer uitbrengen. Ik heb alleen maar zitten huilen, ik kon gewoon niet meer. Ik stortte gewoon helemaal in. Ik had het gevoel alsof ik niet meer kon fietsen, en daar dan maar de hele nacht moest zitten. Ik kon gewoon niet meer. Alweer iemand die me niet serieus nam.. ik kan gewoon niet meer.. :'( :'(

Moet ik haar nog een mailtje sturen of zo? om het nog een keer duidelijk te maken?

Groetjes,
Anne  :'(
"Pas als er iets mis is, zien mensen hoe belangrijk het is".

DS

Liev Anne,

wat een waardeloze school en waardeloze mentrix. Ik word er gewoon boos van. Het spijt me zo voor je dat het zo gelopen is. Ik heb nu even geen pasklare oplossing bij de hand, maar ik ga eens diep nadenken wat ik voor jou zou kunnen betekenen. Of wie anders iets voor jou zou kunnen betekenen. In het ergste geval moet je volhouden tot de grote vakantie en kom je dan tot rust en word je beter, maar eigenlijk ben ik van mening dat er nu meteen direct iets moet gebeuren. Ik weet alleen niet wat.

Nu eerst: zie dat je wat rust krijgt vanavond. Dat zal niet meevallen, maar het is een feit dat je alles extra somber inziet op het moment dat je overstuur en supermoe bent.
Ten tweede: denk eens goed na of er iemand bij jou in de buurt is die je vertrouwt. Een tante of oom, een volwassen nicht, oma of opa, een buurvrouw. Niet meteen met 'nee' antwoorden. Goed nadenken.
Is er op jullie school een soort vertrouwensarts?

Hoe graag ik ook zou willen, ik kan moeilijk zeggen: meid, geef me je adres en ik kom je halen. Dat gaat natuurlijk niet en is ook niet wenselijk. Hoewel je situatie echt niet leuk en naar mijn mening ongezond is, is het niet levensbedreigend. Dat klinkt misschien een beetje hard, maar je moet nu even roeien met de riemen die je hebt.

Ik kom hier nog op terug.

tot die tijd heel veel sterkte. En ik weet dat je er nu niet veel aan hebt, maar er komt een tijd in de toekomst dat je profijt gaat hebben van wat je nu meemaakt. Moeilijk voor te stellen, ik weet het. Maar ik weet ook uit eigen ervaring, de beste lessen leer je op de hardste manier. helaas.

Anne, als je er behoeft aan hebt, stuur me een persoonlijk bericht.

liefs,
DS



Benedictus17

Ik sla ook echt stijl achterover van het gedrag van je mentrix. Wat waardeloos!
Ik zit ook meteen te denken in de richting van: iemand in je omgeving waar je mee kan praten. Iemand die je kan helpen. Ik denk dat het niet eens belangrijk is dat je die persoon extreem goed kent, maar dat het vooral belangrijk is dat die persoon je wel gelooft en je goed kan helpen. (Misschien ouders van klasgenoten, of inderdaad mensen uit de buurt, andere familieleden, ik weet het ook niet precies, maar hier liggen nu je kansen denk ik.)
En anders kan je misschien toch naar de huisarts gaan, als je het op kan brengen. Die zou je toch echt serieus moeten nemen.

Ontzettend veel sterkte toegewenst.

Anne2020

Zal ik nog een mailtje naar haar sturen of niet?
"Pas als er iets mis is, zien mensen hoe belangrijk het is".

Benedictus17

Ik denk dat je het zeker kan proberen, maar ik vraag me af of ze het, na je verhaal gelezen te hebben, serieus zal nemen.
Maar niet geschoten is altijd mis natuurlijk.

Anne2020

Ja.. ik weet het ook niet. Maar ik weet niet zo goed wat ik dan moet schrijven. Heb jij een idee?
"Pas als er iets mis is, zien mensen hoe belangrijk het is".

Benedictus17

Alles wat er in je opkomt. :) (Misschien nog dat je je weer niet serieus genomen voelt etc.)

Lean

Dit is echt gewoon tezielig voor woorden, wat een trieste school (sorry).
Wat een super lastige situatie is dit, meisje ik hoop dat er gauw een oplossing
voor je komt!

DS


xk.

Hey Anne!

dit is echt niet normaal hoor hoe ze met je omgaan!
ik zou wel een mailtje sturen, gewoon vertellen hoe je je voelt en dat je nog steeds niet het idee hebt dat je serieus genomen word!
gewoon voor jezelf opkomen!
je hoeft dit echt niet te accepteren!

heel veel sterkte meid! :-[

dianaS

Hoihoiiiiiiiiiiiii Anne,

Wat een vervelende situatie voor je meisss, toch laat je koppie niet hangen hoor , kom op ............
Ik denk dat het toch heel belangrijk is om de huisarts nu in te schakelen , hij weet het verloop van deze ziekte en hij weet ook hoe ziek je ervan kunt voelen.
De huisarts is voor jou een vertrouwenspersoon maar hij zou ook kunnen functioneren als tussenpersoon bij je ouders door goede inlichting te geven over het verloop van deze ziekte..........Ook kan hij informatie verschaffen aan de school ivm jou ziektebeeld.Iemand in je naaste omgeving had je niet , tenminste dat heb ik van Lean begrepen dus blijft er een arts over en anders kun je maatschappelijk werk inschakelen die kunnen je doorverwijzen.

Heel veel dikke knuffels  :-*liefsssss diana