Nou.. het mentorgesprek was een groot succes.. Zij nam me ook al niet serieus..
Ik begon te vertellen dat ik zo niet verder kon.. ik heb gezegd dat ik ontzettend moe was.
En dat die hele schooldagen gewoon niet gingen, en dat mijn ouders me niet serieus nemen, enz. Dat hele verhaal.
Ik vertelde dat andere leraren me ook niet serieus namen, en dat ze me niet wouden helpen. Maar.. ze lachtte me gewoon uit. Alsof het een grapje was..
Ze vroeg telkens of ik klaar was met vertellen.. En dat met mijn ouders moest ik zelf maar oplossen, zij kon me ook niet helpen. Ze zei dat als ik haar hulp echt nodig had dat ik dat dan maar moest vragen, maar ze legde de bal bij mij neer.. Ze zei de hele tijd:'Jij hebt ook niks te zeggen he? En zo..
Ik zei dat ik het gewoon niet volhield om die lange lessen te volgen. Vroeg ze:'Houd je het deze maand nog wel vol? vast wel he?'. Ik zeg zo:'Nou dat weet ik zo net nog niet'. Zegt ze:'tuurlijk houd je het wel vol, jij bent Anne, en je moet je sterk houden'. Ze zei ook zo van:'Je bent wel erg perfectionistisch he? Ik zei zo:'Ehh.. Ja, denk het wel'. Zegt ze:'Ik ben ook erg perfectionistisch hoor, als mijn kamer een zooitje is, is het ook een zooitje in mijn hoofd. En als mijn kamer netjes is, is het ook rustig in mijn hoofd',.Pff..alsof mij dat wat interresseert.. Ik zei zo van:'Ik heb echt het gevoel alsof niemand mij serieus neemt.. Zegt ze:'Ik neem je hartstikke serieus'. Ik zei ook dat ik gisteren alleen maar de laptop had opgestart, en naar de wc was geweest en dat ik toen wel weer wou gaan slapen. Ik kreeg alleen maar de reactie: 'Oh, vervelend..' Vorige week hadden we een Engels repetitie, en die was helemaal niet goed gemaakt. 5 kinderen hadden een voldoende van de 30 kinderen in mijn klas. Toen had die lerares gezegd dat het aan ons lag dat we een slecht cijfer hadden. En die lerares nam niet eens even de moeite om ook maar naar me te luistren.. ik had een vraag.. maar nee.. ze had geen tijd. Ik had dat vertelt aan mijn mentor zegt mijn mentor:'ja, het is een drukke periode deze periode.. we worden allemaal een beetje moe, tenminste dat heb ik, maar jij hebt die vermoeidheid al dus.. Dat zij ze..
Alsof ik dezelfde vermoeidheid heb als zij.. :(Zo ging het nog wel even door..
Toen het af was gelopen, liep ik naar het lokaal waar mijn klasgenootjes zaten, ik vroeg of ik vast naar huis mocht. Het was allang tijd geweest waarop ik naar huis mocht.. maar die andere mentor zei:'Nee, je mag nog niet naar huis, pak je tekenspullen maar, of je gaat gewoon even ergens zitten'. Ze zij dat ik nog maar even 20 minuten moest wachten..
. totdat de rest uit was.. Ik ben in een hoekje gaan zitten, er kwamen mensen naar me toe om te vragen hoe het gesprek ging. Ik kon gewoon geen woord meer uitbrengen. Ik heb alleen maar zitten huilen, ik kon gewoon niet meer. Ik stortte gewoon helemaal in. Ik had het gevoel alsof ik niet meer kon fietsen, en daar dan maar de hele nacht moest zitten. Ik kon gewoon niet meer. Alweer iemand die me niet serieus nam.. ik kan gewoon niet meer..
Moet ik haar nog een mailtje sturen of zo? om het nog een keer duidelijk te maken?
Groetjes,
Anne
