To be continued

Gestart door Corien, 23 januari, 2008, 12:47:50

Vorige topic - Volgende topic

0 Leden en 1 gast bekijken dit topic.

Corien

Ken je dat? Dat je nog niet zo lang verhuisd bent en in een nieuwe woonplaats je best wilt doen om er een beetje tussen te komen. Je wilt nieuwe mensen ontmoeten, daarom wordt je lid van de sportschool, want sporten vind je leuk om te doen. En vrijwilligerswerk doe je ook graag, dus daar ga je ook naar op zoek. Op zoek naar een kerk waar je je thuisvoelt, ondertussen raak je op je werk een klein beetje ingewerkt en is het nieuwe er van af.

En dan wordt je ziek.  Een week lang buikgriep en keelontsteking. Maarja, na een week is de buikgriep over, en die 'verkoudheid' een stuk minder. Dus weer aan het werk. Toch merk je dat je de oude niet meer bent. Zo moe de hele dag. Na het werk eigenlijk direct je bed in gaan om de volgende morgen na ruim 12-14 uur slapen weer op te staan, vermoeid en wel, en weer aan het werk te gaan.

Dus maar een keer naar de huisarts. Die gelooft niet zo in Pfeiffer, want dat heeft iedereen van jouw leeftijd wel een keer gehad. Hb wordt geprikt, is normaal, ik mag weer naar huis.

Ondertussen de sportschool helemaal links laten liggen, want alleen het er idee van er naar toe moeten maakt je al moe. Op het werk het idee dat je het allemaal niet meer bijbeent. Waardoor je onzeker wordt, want misschien is dit werk wel te hoog gegrepen, kan ik het gewoon niet aan?

Nogmaals naar de dokter. Deze keer wel een lab aangevraagd, maar niet gericht op EBV, leverfuncties etc, waar ik wel naar had gevraagd.
Dit lab blijkt goed te zijn, tsja, bezinking ietsje verhoogd, that's it.

Slapen gaat steeds meer van je tijd innemen. Je concentratie wordt slechter. Je hebt vaak wat verhoging, en hoofdpijn. Soms diarree. Misselijkheid. En na een klein stukje fietsen ben je doodop, waardoor je steeds vaker maar de auto pakt. Een halfje brood bij de bakker halen is een uitje wat net aan te doen is. Maarja, je bent niet ziek, dus gaat nog gewoon naar je werk.

En weer eens naar de huisarts. Deze keer weer lab aangevraagd, wat voel ik me een zeur, want hij had toch al gezegd dat daar uit zou komen dat ik waarschijnlijk pfeiffer heb doorgemaakt maar dat dat niets zegt.
Wat blijkt: actieve pfeiffer....

En dan ben je dus alweer twee maanden verder, voordat je een diagnose hebt.

To be continued

Corien

sahahanne

ooooh pfeiffer komt altijd echt op het slechtste moment he, net verhuisd en dan heel de tijd moe! Ik hoop dat je er snel overheen bent, beterschap  :-*
Everything will be alright in the end, if it's not alright it's not the end.

Peetje

Pfeiffer komt zowiezo altijd ongelegen. :P
Ook mijn huisarts dacht dat het geen Pfeiffer kon zijn en ikzelf dacht dat dat iets was voor pubers en dat je er opgezwollen klieren van kreeg. Op aandringen van anderen toch maar laten prikken en helaas, het was dus toch Pfeiffer, die zich bij mij had geuit in keelontsteking.
Ik herken die onzekerheid absoluut. Je gaat overal aan twijfelen, vooral aan jezelf. Heb ik niet te veel hooi op m'n vork genomen? Stel ik me eigenlijk niet aan? Nou, nee dus. Pfeiffer moet je wel degelijk serieus nemen. Wij weten dat inmiddels, nu de rest van Nederland (en Belgie) nog.

Ik weet dat het maar woorden zijn, maar ik wil je toch heel veel beterschap toewensen. :)

Corien

Die diagnose is nu zo'n twee maanden geleden gesteld. Ben toen naar mijn werk gegaan om het te vertellen, en me ziek te melden. Wilde graag de clienten het ook zelf vertellen, taken overgedragen en naar huis gegaan.
De eerste week alleen maar geslapen. En gewassen, want elke nacht was mn beddegoed drijfnat. Ouders kwamen eten brengen en deden boodschapjes.
De tweede week ging het weer ietsje beter. Kon af en toe de deur uit naar de bakker of de supermarkt. Kreeg weer wat ruimte in mijn hoofd om mensen te bellen.
De derde week begon ik tegen de muren op te lopen. Dus ik op maandag direct mijn leidinggevende gebeld of ik niet een paar uurtjes kon komen werken. Voor mijn psychische welzijn, zeg maar. Ik moest dat eerst met de arboarts bespreken, dus na hemel en aarde bewogen te hebben (waardoor je weer doodmoe bent) kon ik hem dezelfde dag nog zien.
Met zo'n arts valt dus lastig te praten. Ik werd doodleuk direct voor 50% beter gemeld.
Toen ze dat op mijn werk hoorden werden ze boos, ik mocht van hun max 50% gaan werken en mocht altijd eerder weggaan. Ook hoefde ik nog geen intensief clientencontact aan te gaan.
Toch te veel gewerkt, ook al heb ik die 50% bij lange na niet gehaald, zodat ik na 2,5 week weer thuis zat. Na weer een week alleen maar slapen voel ik me nu weer wat beter. Ik heb vandaag ook te horen gekregen dat de pfeiffer niet meer acuut is.
En morgen mag ik met mijn leidinggevende een plan van aanpak gaan maken. Ik heb het zelf uitgeschreven en geprobeerd het zo laag drempelig als mogelijk te houden. Ik wil in ieder geval niet direct beter gemeld worden, maar arbeidstherapeutisch gaan werken. En beginnen met 2x2 uur per week.
Maarja, volgende week weer de arboarts.... Wat zal die daar van vinden?
Alsof je van pfeiffer alleen nog niet moe genoeg bent.......
Ben wel blij met mijn collega's en leidinggevende. Ze proberen echt mee te denken. Maar die arts ??? ???

moos

Wat is dat toch met die arboartsen ??

Sterkte met het "aanprijzen" van je plan van aanpak.

Groetjes Monique

Ps werk je in de zorg, zo klinkt het mij uit je verhaal !

Corien

@ Moos Ik werk inderdaad in de zorg, in de psychiatrie. Erg leuk werk, alleen nu is clientencontact wel heel vermoeiend.

Vandaag bij mijn leidinggevende een goed gesprek gehad, plan van aanpak gemaakt. Ze vertelde me dat ik me geen zorgen hoef te maken over de arboarts, ik krijg nu een ander dan de vorige keer en die schijnt erg van het meedenken met de werknemer te zijn.
Verder gaat mijn leidinggevende op zoek naar vervangend werk, bijv administratief, zodat ik ook echt nog even geen clientencontact hoef aan te gaan. Als alles goed gaat, begin ik in week 6 weer met 2x 2 uur werken.
Kan me er vandaag goed bij neerleggen. Ben blij dat er meegedacht wordt. Kan wat meer berusten in het niet zo veel aankunnen. Het is nu eenmaal zo. Hoe lang ik in deze stemming blijf is een tweede....  ;D

Peetje

Arboartsen, er zitten echt hopeloze figuren tussen... Ik ben in ieder geval blij voor je dat je leidinggevende goed met je meedenkt en je ook echt helpt door aangepast werk te zoeken.

Corien

Bleeeeeeeeeeh  :-[  :'(  :-\  >:(

Ben het even helemaal zat.
Even mijn week aan het voorbereiden, voordat ik naar bed ga. Een gewoonte.
En wat ga ik doen? Bijna niets.
Wordt wanhopig als ik er over nadenk. Hoe kom ik weer zo'n lege week door?
Hoe voorkom ik dat ik in mijn negatieve gedachten blijf hangen en in een depressie zak (ben ik helaas bekend mee).

Vrijdagavond wel een geweldige avond gehad. Naar een concert geweest. Was echt doodmoe, had koorts, kon bijna de trap niet meer op komen achteraf, maar het was het waard.
Moet ik dan toch mijn grenzen overschrijden om het enigzins leuk te houden?

Natuurlijk ook op zoek naar bezigheden die geen tot weinig energie kosten. Zo heb ik weer een abonnement op de zonnebank (scheelt ook een hoop commentaar op hoe slecht ik er uit zie). Ik probeer af en toe wat te handwerken. Films kijken, voor zover me dat lukt, want concentratie...

Hoe houden jullie dit in hemelsnaam vol? ???

Peetje

Dat laatste vraag ik me ook regelmatig af. Ik lees graag en nu dus nog meer dan vroeger en daarmee kom ik de tijd vrij aardig door. Een verjaardag of bezoek aan of van vrienden is vaak al meer dan ik aankan, zodat ik dan stilletjes op de bank zit, maar het is beter dan alleen thuis zitten en te bedenken wat ik allemaal nog zou moeten doen maar niet meer kan. Ik blijf dus wel leuke dingen doen, al moet ik er later de tol voor betalen, maar zonder af en toe iets leuks, is het helemaal niet vol te houden.
En dat ik af en toe hier af kan reageren, helpt gelukkig ook om alles weer even in perspectief te zien. :)

Corien

't Is alweer een poosje geleden dat ik wat heb geschreven. Had eigenlijk gehoopt dat het tegen deze tijd wel weer geweldig zou gaan, het gaat ook wel iets beter, dus daar moet ik maar tevreden mee zijn.
Ik ben alweer wat meer aan het werk, deze week begonnen met 3x4 uur, in mijn eigen functie. Moet zeggen dat het heerlijk is om weer onder collega's te zijn, even wat anders dan mijn eigen kluizenaarsbestaan. Het is wel vermoeiend, maar dat wisten we al.
Verder kom ik nog tot weinig. Probeer wel weer wat vrienden op te gaan zoeken. Af en toe wat leuks te doen.

Ik merk dat mijn energieniveau per dag verschillend is. De ene dag kan ik heel veel zonder moe te worden, hoofdpijn en koorts te krijgen, de andere dag kom ik moet moeite rond 12 uur mijn bed uit, om dan direct weer verder te slapen op de bank. En dan heb ik vaak al na een kleine bezigheid hoofdpijn.
Vorige week vier dagen hoofdpijn. Deze week pas twee.... Dit is wel een van de klachten, naast de vermoeidheid, waar ik nu het meest last van heb.

Hoop dat het met jullie allemaal een beetje gaat. Langzaam aan vooruit...