pff..ik heb dr geen kracht meer voor..

[oOAMOo]

Mijn pfeiffer verhaal...

Allereerst wil ik even zeggen dat ik erg veel aan deze site heb gehad door steeds jullie verhalen te lezen en dat ik nu heb besloten om mijn verhaal er ook op te zetten.

Het begon allemaal in Juni dit jaar.
Ik was toen nog full time aan het werk in een winkel en van de een op de andere dag begon ik steeds minder energie te krijgen en werd ik snel moe.
Maar tijd om moe te zijn was er niet en er moest gewoon elke dag gewerkt worden, dus niet aanstellen en doorgaan!
12 Augustus was mijn laatste werkdag en dan zou ik in September weer full time gaan studeren.
Maar het werd elke dag erger en erger, en ik dacht maar dat ik me aanstelde en dat ik nog eerder naar bed toe moest.
Het begon smorgens al dat ik moe was en dan kwam er smiddags rond een uur of 2 echt een flinke dip, zoooo moe en zo sloom was ik dat ik nergens geen energie meer voor had.
Ik sjokte maar en sleepte mezelf voort en in de pauzes lag ik met me hoofd op de tafel te slapen, te moe om mezelf op te pakken, maja het moest.
Keelpijn en hoesten waren ook klachten evenals heel duizelig en zwart voor me ogen zien af en toe.

Toen ik eindelijk me laatste werkdag had ben ik lekker een weekje op vakantie gegaan, maar toen kwam de moeigheid er helemaal uit en werd ik ziek.
Daarna heb ik besloten om naar de dokter te gaan, omdat het er gewoon nie beter op werd.
De dag voordat ik naar Lowlands zou gaan 16 augustus ben ik naar de dokter geweest en die heeft me doorgestuurd naar het ziekenhuis om bloed te laten prikken.
Dezelfde dag heb ik er alles aan gedaan om de uitslag te krijgen en die heb ik dan ook gehoord, ik had Pfeiffer en Cytomegalovirus.
Dat is wel balen als je dat hoort en vooral als je naar lowlands gaat de volgende dag, maar aan de andere kant ook een ontzettende opluchting want je weet wat er met je aan de hand is en dat stelt jezelf gerust zodat je niet denkt dat je je aanstelt.

Nou...van Lowlands heb ik niet veel meer gezien als de binnenkant van mijn tentje, maar het was toch wel leuk.
Daarna had ik nog 2 weken vrij voordat de nieuwe opleiding begon, en die 2 weken heb ik dan ook helemaal NIKS gedaan als thuis zitten.
Echt moe dat ik de hele dag moest slapen had ik niet maar gewoon een lam en energiesloos gevoel, zitten was gewoon al vermoeiend af en toe.
Na die 2 weken ging het al een stuk beter en het naar school gaan viel me wel mee, af en toe ging het wel en de andere dag was ik ontzettend moe.
Maar omdat  ik elke dag zoveel moest reizen ( 5 uur) en het huiswerk en werk dr bij kwam de vermoeidheid weer kei hard terug.
Toen kreeg ik een kamer, maar ik werkte veel te veel na school en de school zelf was ook ??n en al stress en strakke deadlines.
En toen werd ik nog veel vermoeider, net toen ik d8 dat k van pfeiffer af was.
Op school moest ik vaak eerder naar huis smiddags omdat ik zo moe was en k was de hele tijd ziek ( koorts, duizelig, hoesten, moe, opgezette klieren)...en zo hobbelde ik weer 3 weken aan, toen ben ik wel gestopt met werken.
Toen ben ik deze week naar de dokter gegaan en die dacht dat het CMV was omdat hij niet meteen weer dacht aan pfeiffer.
Nu zit er een hele dikke bobbel achter me oor die k voorheen niet had, en daar maak k me wel zorgen over maar volgens de dokter is het een opgezette klier die ik in de gaten moet houden.

Het is zo'n rotziekte en zodra je je weer wat beter voelt dan denk je dat je weer de hele wereld aan kan en ga je weer van alles doen en daar krijg je na een paar weken weer kei hard de rekening van.
Op school wordt ik niet serieus genomen, ze weten wel dat k het heb, maar ze denken dat ik ongemotiveerd ben doordat ik zoveel lessen mis', maar dat is niet zo!
Door die pfeiffer of CMV ben je gewoon futloos en kun je je moeilijk concentreren, je hebt minder zin in dingen en dat is gewoon echt vervelend.
Maja...het komt wel goed zolang je naar je lichaam blijft luisteren en durft toe te geven aan je vermoeidheid.

ow, mijn verhaal is wel een beetje lang geworden, maar het is wel fijn om het even een keer kwijt te kunnen door dit te typen..
Ik wens iedereen veel sterkte en beterschap toe!

Groetjes Anne

[Lizzy!]

Pfoe..wat een verhaal. Pfeiffer is inderdaad een ROTZIEKTE ja. Als nog 1 iemand zegt datt niet zo erg is ga ik gillen ;)

Jij ook heel veel sterkte en beterschap ermee! Probeer toch wel veel rust te nemen.. Die schoolmensen zouden eens op dit forum moeten rondkijken, dan zouden ze t wel meer gaan begrijpen.

[Marit]

Wat ontzettend herkenbaar!!!

Bij mij begon het ook in juni (2005) en een beetje hetzelfde zoals bij jou, ook doorgaan voor het werk.
Ook bij mij was het in augustus echt over (en op mijn donder gehad van de dokter). Ik zou begin oktober begonnen zijn bij mijn droombaan, en ook bij de werkgever waar ik al 20 jaar wil werken: dat ging dus niet door.

Bij mij geen Lowlands maar een kuntstschaatswedstrijd, is me niet gelukt om daar heen te gaan, in 2006 was gepland om naar de olympsche spelen in Turijn te gaan, mooi niet dus.

Als ik jou verhaal zo lees, dan herken ik zoveel! Ook die bobbel ineens in je nek! CMV en Pfeiffer!

Ik hoop dat het vervolg van de ziekte voor jou niet hetzelfde is als voor mij!!

Beterschap!!!!

[oOAMOo]

Bedankt voor je reactie!
Dat is inderdaad erg vervelend..sjezus..
Het rotte van de ziekte is gewoon dat het je belemmerd om dingen te gaan doen.
Dan denk je dat je je weer beter voelt en wil je weer de draad oppakken en BAM dan krijg je weer kei hard de rekening!
En voor de ??n is dat een drukke baan of een opleiding en voor de andere is het gewoon zijn of haar droom.
En zeker als je in de topsport zit, dan is dit erg frustrerend lijkt me, omdat je een droom hebt, en je weet dat je het kan, maar dat je het gewoonweg niet kan waarmaken door zo'n ziekte, dat is gewoon onmacht en idd verschrikkelijk.
Zelf heb ik ook altijd flink gesport en 3 jaar cios opleiding gedaan en sinds ik daarmee ben gestopt is het alleen maar bergafwaarts gegaan met de gezondheid.
Maja..als je zo moe bent kun je ook niet meer je weerstand verhogen door weer flink te gaan sporten want dat werkt nu weer juist averechts...stom cirkeltje waarin je gewoon blijft zitten..

Sterkte dr mee!!