Argh! Ik ben het zat!

Gestart door Peetje, 12 november, 2007, 19:11:32

Vorige topic - Volgende topic

0 Leden en 1 gast bekijken dit topic.

Peetje

Hoog tijd dat ik mijn verhaal eens ga vertellen, tenslotte zit ik al een half jaar met de ellende die Pfeiffer heet...

Eigenlijk begon het allemaal in maart, om precies te zijn op donderdag 8 maart 2007.
Ik had wat spierpijn in m'n zij, maar dacht dat dat kwam doordat ik iets te enthousiast had paard gereden. De volgende dag was het echter alleen maar erger geworden. De pijn zat in m'n linkerzij en zo'n beetje achter m'n linker schouderblad. Het werd dusdanig erg dat ik een pijnstiller nam, maar die hielp niet al te lang. Ik dacht nog steeds dat ik iets verrekt had ofzo. Die middag zat ik mezelf dusdanig in de weg dat ik een paar uur vrij heb genomen en naar huis ben gegaan.
Helaas voor mezelf ben ik erg eigenwijs en aangezien m'n vriendje de volgende dag op wintersportvakantie zou gaan, ben ik aan het einde van de middag toch maar in de auto gestapt en naar hem toe gereden (3 kwartier!) om hem nog even te kunnen zien voor z'n vakantie. Met behulp van een pijnstiller ging dat redelijk, maar 's avonds besloot ik om toch maar niet naar huis te rijden en te proberen om daar een paar uur te slapen.
Geslapen heb ik niet veel en midden in de nacht, toen de wintersporters richting Frankrijk gingen rijden, ben ik toch maar naar huis gereden. Veel pijn, onderweg nog een keer gestopt om even bij te komen en thuis aangekomen met een pijnstiller in bed gedoken en toch nog een paar uurtjes geslapen.

De volgende dag, zaterdag 10 maart, werd ik eindelijk min of meer verstandig en heb ik de huisartsenpost gebeld. Gelukkig kon ik diezelfde ochtend nog langskomen. Achter het stuur vertrouwde ik mezelf niet meer, maar gelukkig was m'n vader zo aardig om voor taxi te spelen. Tegen die tijd was de pijn dusdanig erg, dat ik bij ieder hobbeltje in de weg, bijna zat te janken.
Om een lang verhaal kort te maken, de weekendarts wist ook niet goed wat het was, en stuurde me door naar de dienstdoende internist in het ziekenhuis. In de praktijk betekende dat dus gewoon de eerste hulp.
Een paar uur, een longfoto en een CT-scan later werd ik opgenomen op verdenking van een longembolie. Het hele ziekenhuisverhaal zal ik verder maar overslaan, maar op maandag kwamen de heren doktoren na lang en rijp beraad tot de conclusie dat ik alleen maar een longontsteking had en dus werd ik met een voorraadje antibiotica naar huis gestuurd.

Daar houdt het verhaal niet op, want diezelfde week werd ik ook nogeens geveld door de griep. Enfin, langzaam krabbelde ik weer een beetje op en na ruim 3 weken ging ik weer een paar uurtjes naar m'n werk om wat noodzakelijke dingen af te handelen. Helemaal lekker ging dat niet, na een uurtje of 2 kwam ik volledig afgedraaid thuis.
We zijn nu op maandag 2 april aangeland, de ochtend waarop ik wakker werd met keelpijn en m'n eten bijna niet door m'n keel kon krijgen. Mijn min of meer logische conclusie: keelontsteking. Zeker aangezien 1 van m'n collega's daar de week ervoor ook last van had.
Op woensdag moest ik naar de internist voor controle. Eerst bloedprikken, daarna een longfoto en toen eindelijk naar de internist zelf. De foto was in orde, maar de bloeduitslagen wezen op een onsteking. Tja, ik had keelontsteking, vertelde ik. De internist constateerde dat m'n keel er inderdaad rood en ontstoken uitzag, luisterde nog naar m'n longen en verklaarde dat ik van m'n longonsteking genezen was.
De volgende dag, donderdag 5 april had ik een afspraak met de arbo-arts. Ondanks dat ik nog steeds flink moe was en die dag pas weer voor het eerst een beetje normaal kon eten zonder al te veel keelpijn, vond hij dat ik genezen was van m'n longontsteking en een week later voor halve dagen moest gaan werken. Ik had niet het idee dat ik daar al aan toe was, maar ja, de wil van de arbo-arts is wet, dus ging ik de donderdag daarop braaf voor halve dagen aan het werk.

Ondanks dat ik nog steed moe was, bleef ik braaf werken. Ik bouwde m'n uren zelfs op naar 6 uur per dag. Gewoon doorgaan, niet aanstellen en dan komt het vanzelf wel goed. Gewoon een beetje conditie opbouwen. Alleen jammer dat ik de rest van de dag vaak als een soort zombie op de bank hing...


De rest van het verhaal volgt later deze week wel. Ik ga steeds meer typfouten maken...

moos

Hoi Peetje,

Ben benieuwd naar de rest van je verhaal !!

Groetjes Monique

twofist

eej peetje,

Neem je tijd voor het verhaal, veel kunnen we toch niet doen ondertussen...
Ben benieuwd, je zit nu al tijdje op het forum, voel je al verbetering?
Beterschap!

Peetje

Om met die laatste vraag te beginnen, de laatste maanden voel ik niet echt verbetering meer, helaas.

Goed, deel 2 van mijn ellende dan maar? ;)

We zijn inmiddels begin mei aangeland en ik werkte dus weer 6 uur per dag. Op woensdag 9 mei 2007 was ik na een paar uur dusdanig kapot, dat ik bijna met m'n hoofd op m'n toetsenbord in slaap viel. Niet dat mijn collega's zich daar wat van aantrokken, welnee, ik kreeg een rotopmerking naar m'n hoofd en vervolgens gingen ze om 12 uur doodleuk lunchpauze houden, zonder halfslapende ikke dat even te vertellen. Toen ik dus bij m'n positieven kwam van een rinkelende telefoon, wat het bijna half 1 en dat betekende in ieder geval dat de 4 uur die ik verplicht moest werken, erop zaten. Ik heb nog heel braaf een mailtje naar m'n baas getikt en ben vervolgens in de auto gestapt en naar huis gereden. Gelukkig geen last gehad van overstekende lantaarnpalen...
De volgende ochtend, donderdag 10 mei, ontdekte ik toen ik m'n bril op wilde zetten, dat er nog maar 1 glas in zat. Het andere was dus vrolijk op het nachtkastje blijven liggen. Dat betekende dus, dat ik naar de opticien kon gaan lopen om dat glas er weer in te laten zetten, aangezien ik zonder bril geen auto mag rijden. Gewacht tot half 9, naar m'n werk gebeld om te melden dat ik later zou zijn en met frisse tegenzin in de regen naar het winkelcentrum gaan lopen.
Ik zal jullie de ergste ellende besparen, maar ik heb 20 minuten gedaan over een stukje wat ik in 10 minuten dacht te kunnen lopen. En toen moest ik natuurlijk ook nog terug naar huis... En het ergste, na droge kleren aangetrokken te hebben, toch maar naar m'n werk, want tja, dat moest nou eenmaal.
Jullie voelen het waarschijnlijk wel aankomen, daar aangekomen ben ik volledig ingestort en hebben ze me naar huis gebracht, alwaar ik gelijk m'n bed in gedoken ben en een gat in de middag geslapen heb.
Na het weekeinde, op maandag, werd ik gebeld door de arbodienst, dat ik de volgende dag op het spreekuur moest verschijnen. Helaas niet in Dordrecht, wat hier vlakbij is, maar in Rotterdag Centrum, wat een klein half uur rijden is met de auto. Ik protesteren natuurlijk, dat dat veel te ver was, maar daar was al een oplossing voor. M'n baas zou taxi spelen. Dat heeft-ie zowaar ook gedaan.
Het oordeel van de arbo-arts, was dat ik maar lekker 2 weken thuis moest blijven en daarna terug moest komen. Op de terugweg bleek baaslief te laat te zijn voor een andere afspraak, waardoor ik blij ben dat ik het overleefd heb. Laatste stukje naar huis ben ik maar gaan lopen, leek me een stuk veiliger...

Dat weekeinde (Hemelvaartweekeinde) ben ik, stroneigenwijs als ik ben, toch met m'n vriend 2 nachten naar Maastricht geweest. Veel gerust, leuke stadswandeliing gemaakt (met veel pauzes :P ) en lekker uit eten. Prima om een zielig ziek meisje weer een beetje op te peppen.
De vrijdag daarna, 25 mei, had ik een herhalingscursus BHV, wat ik wonder boven wonder ook redelijk goed overleefd heb.
Ondertussen ook nog ergens naar de huisarts geweest, bloed laten prikken, maar daar was niks verontrustends in te vinden.
Tegen het einde van de maand toch ook maar weer even naar kantoor geweest om wat dringende zaken af te handelen die ik niet aan iemand anders over kon laten. Toen drong m'n baas erop aan dat ik me toch eens op Pfeiffer moest laten controleren en dat ik ter plekke de huisarts moest bellen. Was de assistente natuurlijk niet blij mee, maar ze maakte wel een afspraak voor me. Eind mei dus weer eens bloed laten prikken.

Op donderdag 31 mei stond weer een bezoekje aan de arbo-arts gepland. Deze keer gelukkig wel weer gewoon in Dordrecht. Die vond dat ik wel weer voor een uur of 10 per week kon gaan beginnen met werken. Mocht eventueel ook 2 keer 4 uur of 3 keer 4 uur zijn, zodat ik tussendoor nog rustdagen had.
In overleg met m'n baas zou ik de week erna met 2 keer 4 uur beginnen.
Op maandag 11 juni belde ik voor de uitslag van de Pfeiffer-test, die dus positief bleek te zijn. Die dinsdag zou ik weer beginnen met een paar uur werken. Ik ben wel gegaan, maar na 2 uurtjes ben ik doodmoe naar huis gegaan, om daarna m'n bed in te duiken en zo'n 2 uur te slapen.

In ieder geval wist ik op dat moment in ieder geval dat ik Pfeiffer had, dat wat ik eerder voor keelontsteking had aangezien, dat dus eigenlijk niet was en dat ik al een terugval achter de rug had.

Goed, dit was het weer voor vandaag, tijd voor een pauze en daarna bijtijds naar bed. :P

twofist

Tja het rijgedrag van sommige zullen we maar terzijde laten. Ik merk ook dat ik in de auto soms een beetje angst heb, vooral met scherpe bochten of hoge snelheden. Dit heb ik voor de pfeiffer nooit gehad. Misschien heb je iets aan mijn tip: de internist adviseerde me af en toe te gaan wandelen, al is het een uurtje. Vooral de eerste paar keer dat ik dit advies opvolgde was ik bekaf en leek het of ik me er slechter door ging voelen. Nu loop ik al 4 weken 3x per week een uurtje en merk dat het steeds beter gaat, ook de klachten nemen af. Tijdens en na de wandelingen voel ik me er iets slechter door maar een paar uur erna merk ik dat de klachten afnemen en heb er dagenlang profijt van. Misschien moet je dit ook proberen, de eerste keren lijkt het of je neervalt en ben je erg duizelig. Maar na 2 weken merk ik tenminste een positieve vooruitgang. Het ziek zijn gevoel word minder en moeheid neemt, raar maar waar, af door het wandelen. Daardoor kan ik nu af en toe wat vrienden bezoeken en soms wel een stukje fietsen. Al valt me dat nog tegen, omdat ik elke keer terug kom met 38,5 koorts. Hoop dat je er wat aan hebt.

p.s. als je weer een keer naar maastricht gaat neem de boot van rederij stiphout. Die zet je af bij casino Slavante en als je de trappen er oploopt kom je uit bij een gebouw van natuurmonumenten waar je een trap op kunt klimmen om bovenop het gebouw te komen en heb je een prachtig uitzicht over heel maastricht, zeker de moeite waard!

moos

Hoi,

Dat van het autorijden herken ik ook. Autorijden op zich lukt me wel alleen de drukte !!!!

Ik heb veel moeite met heel veel rijbanen en dan moeten wisselen van rijstrook omdat je een bepaalde kant op moet. Bij voorbeeld bij de Brienenoordbrug, 6 rijbanen, 4 de ene kant op en 2 de andere, help wat een gekrioel !!!! Ik heb al eens een noodstop moeten maken omdat ik helemaal gestrest raakte van het gekrioel en het niet vertrouwen van de andere bestuurders. Ik had mijn kinderen in de auto en schrok me helemaal naar. Het is dat ik verder moest rijden omdat er niemand bij was die het van me kon overnemen. Achteraf gelukkig, want ik had nooit meer gereden denk ik !!

Afgelopen zaterdag in de binnenstad van Rotterdam gereden. Overal auto's, fietsers, voetgangers, autodeuren die open kunnen gaan...... Ik wordt er helemaal nerveus van en heb mijn vriend laten rijden.....

Ben wel blij dat ik niet de enige ben !!

hansbar

Helaas prettig om te horen dat ik niet de enige ben, die angst heeft om auto te rijden (zeker met kinderen bij me) en de drukte van alledag, verkeer etc.. Dat het dus ergens door komt.

Ben gisteren weer bij de huisarts geweest. Tegen beter weten in maar hoopte op een soort van wondermiddel.

Sinds eind aug. CMV en Pfeiffer. Laatste weken kom ik amper de trap op. Vind t zelf echt heel erg triest. Ben verdorie 36 en tegen de tijd dat ik op zolder ben moet ik bovenaan de trap uitrusten. M'n bovenbenen zijn loodzwaar. Doet geen pijn maar zijn gewoon 'op' Herkent iemand dit?

Volgens huisarts is accepteren het enige dat er een beetje aan zal helpen. Pffff.

Het is ook allemaal niet ernstig, alleen maar vervelend, dat weet ik ook wel. Maar toch. Ben geen leuk mens op het moment. Niet voor m'n kinderen, niet voor m'n partner en niet voor mezelf.

Soms fijn om te lezen dat velen van jullie hetzelfde doormaken, soms het idee om forum niet meer op te zoeken.

Maar blijf zoeken naar bevestiging en tips.

Dank dat ik weer even tegen jullie aan mocht kletsen

Groetjes,
Barbara

Peetje

@ twofist: Als ik ooit weer in Maastricht kom, zal ik er aan denken. Maar al die trappen klinken me op het moment niet zo goed. :P
Ik probeer ook wel zo veel mogelijk om naar buiten te gaan, omdat ik merk dat een beetje frisse lucht me wel goed doet, maar naast werk en huishouden, hou ik niet zo veel energie over...

@ Monique: De binnenstad van Rotterdam ga ik zowiezo niet met de auto in. :P Ik rij ook inderdaad liever niet in de spits en af en toe ben ik gewoon zo moe, dat het eigenlijk niet verantwoord is om te gaan rijden, maar je hebt van die situaties waarin je wel moet.

@ Barbara: Ik ben de laatste weken ook niet bepaald gezellig. In gezelschap doe ik m'n best, maar daarna ben ik behoorlijk chagrijnig en te moe om aardig te zijn.

Ok?, verder met deel 3 van mijn verhaal.

Ik zijn dus half juni en ik wist inmiddels dat ik ik Pfeiffer had (gehad) en op dat moment werkte ik 2 keer 2 uur per week. Langzaamaan is dat 2 keer 2,5 uur geworden. Bij thuiskomst rolde ik vervolgens m'n bed in en sliep minstens een uur. (dat doe ik trouwens nog steeds...)
Op 12 juli was er weer telefonisch contact met de arbodienst. Nog nooit zo'n kort gesprek gehad... Dat ik Pfeiffer had, stond nog niet in het dossier, hoewel ik dat wel gelijk door had gegeven. Toen ik vervolgens het voortgangsverslag thuisgestuurd kreeg, las ik dat m'n baas had aangegeven dat ik m'n uren vaak niet haalde. Kon ik daar weer kwaad over gaan worden...

Gelukkig waren er ook nog leuke dingen. Zoals jullie wellicht wel weten, is op 21 juli het 7e deel van Harry Potter verschenen (in het Engels). Al vanaf het moment dat die datum bekend werd, zijn we met een heel stel een reisje naar Londen gaan plannen, om daar om middernacht het boek te gaan kopen. Nou ja, eigenlijk was het plan dus om een paar dagen in de rij voor de boekhandel te gaan staan/zitten/liggen.
Dus op dinsdag 17 juli zaten we heel vroeg in de trein, op weg naar Londen. Daar aangekomen eerst naar het hotel en vervolgens naar de boekhandel om het boek te reserveren. Toen was ik dus helemaal afgedraaid, maar helaas stond er al een groep in de rij, dus 'moesten' wij ook gelijk aansluiten, om neit het risico te lopen dat er nog anderen ons voor zouden zijn. Klinkt behoorlijk geobsedeerd als ik het zo lees, maar goed, vergelijk het maar met fans die voor de vvv gaan liggen voor concertkaartjes.
Op dat moment ben ik dus echt finaal ingestort en heb ik min of meer gesmeekt om terug te mogen naar het hotel. Die avond heb ik nog een uurtje in de rij gestaan, maar daarna was het toch echt bedtijd. De rest van de tijd heeft m'n vriendje er heel goed voor gezorgd dat ik niet langer dan een uur of 2 in de rij zat. Alleen die laatste avond ben ik er natuurlijk wel tot middernacht bij geweest. :D
Al met al was het een waanzinnig feest, ben ik erna niet in de zombiemodus geraakt, al heb ik wel iets te vaak naar m'n zin mensen eraan moeten herinneren dat ik gewoon niet de energie had om aan alles mee te doen.

De volgende afspraak met de arboarts was op 2 augustus. Diagnose Pfeiffer stond nog steeds niet in het dossier. Werkgever had inmiddels aangegeven dat er sprake was van een arbeidsconflict en mijn reisje naar Londen was ook ter sprake gekomen. Gelukkig voor mij leest de arboarts ook Harry Potter en kon hij wel enigzins begrijpen dat ik die release niet had willen missen.
Verder hadden we afgesproken dat ik na 2 weken zou proberen om per dag een half uur langer te gaan werken.
Inmiddels ging het wel iets beter, dus heb ik besloten om in plaats van dat half uur, een kwartier langer te gaan werken. Dat resulteerde wel weer in compleet in coma vallen bij thuiskomst...

Dit was het weer voor vandaag. *gaapt*

Peetje

Ik maak even een sprong in de tijd, aangezien er min of meer nieuwe ontwikkelingen zijn.

Op donderdag 8 november moest ik weer bij de arboarts komen. Afspraak om half 1, dus ik miste weer m'n broodnodige lunchpauze. Wel tussendoor achter m'n pc even snel wat gegeten, maar niet even ruyst kunnen nemen. Gelukkig wel weer veilig aangekomen en thuisgekomen.
Arboarts vond dat het te lang duren en dat er te weinig vooruitgang in zat en stuurde me terug naar de huisarts voor verder onderzoek.
Ik de volgende ochtend braaf een afspraak gemaakt bij de huisarts. Die vond ook dat het te lang duurde en stuurde me door naar de internist.
Daar ben ik gisteren geweest en zoals ik al verwachtte, moest ik bloed laten prikken. Hij vertelde dat vermoeidheid en restklachten na een virusinfectie zoals bijvoorbeeld longontsteking en Pfeiffer soms lange tijd aan kunnen houden. Verder adviseerde hij me om 3 keer per dag een half uur tot een uur buiten te gaan wandelen. Ik was helaas niet wakker genoeg om aan hem te vragen of hij dan mijn huishouden kwam doen. :s Het kost me af en toe al mijn energie om alleen maar boodschappen te gaan doen, laat staan dat ik dan ook nog kan gaan wandelen...

Afgelopen week heb ik trouwens wel 3 goede dagen gehad. En met goed bedoel ik dan dat ik ongeveer 50% van m'n normale energie had.  Daar was ik op zich best blij mee, maar ik zat al wel te wachten op de klap die onvermijdelijk ging komen.
Het afgelopen weekeinde was er een spelletjesweekeinde gepland met de vriendengroep van m'n vriend (totaal 13 personen), wat inhield dat we een groot vakantiehuis hadden geboekt, op zaterdag naar het spellenspektakel in Zwolle zouden gaan en op zondag lekker rustig aan zouden doen en in dat huis wat spelletjes spelen. Hartstikke leuk natuurlijk, maar wat ik verwachtte, gebeurde natuurlijk precies dat weekeinde...
Ik had al besloten om op zaterdag niet mee te gaan, maar lekker uit te slapen en rustig aan te doen. Die zondag was namelijk ook precies de dag dat m'n vriend en ik 1 jaar samen waren en ik wilde m'n energie daar liever voor sparen. Het uitslapen ging behoorlijk de mist in, aangezien de rest natuurlijk wel opstond, ging douchen, enz.. Dat ging niet bepaald geruisloos, dus ik was blij dat het hele spul om half 11 weg ging. Toen heb ik toch nog een uurtje kunnen rusten, waarna ik op m'n gemak wat te eten gemaakt heb en met een boek op de bank ben gekropen.
Tot zover ging het goed, maar halverwege de middag begon de rest van de groep weer binnen te druppelen, met de daar bijbehorende drukte. Het gevolg was dat ik min of meer instortte en nog net op tijd naar onze kamer kon 'vluchten'. Dat werd weer gevolgd door een enorme emotionele uitbarsting, kortom, complete ellende. :( Gelukkig heb ik wel een heel lief vriendje, die gelijk achter me aankwam en een keer of wat benadrukte dat het echt niet erg was en dat hij zich heus niet weg liet jagen.
Ik heb nog een uurtje kunnen rusten en daarna gingen we uit eten. Dat heb ik redelijk overleefd, maar daarna viel ik weer bijna om van vermoeidheid en ben ik regelrecht naar bed gegaan.
Gelukkig heb ik min of meer het klooje rond kunnen slapen en tegen het einde van de ochtend, toen we aangekleed en wel beneden kwamen, ging het redelijk. Sociaal doen is echter behoorlijk vermoeiend en mezelf min of meer verstoppen achter een boek met een koptelefoon op, werkte ook niet al te best, dus ben ik om half 4 's middags weer gaan slapen. Nou ja, slapen, van pure vermoeidheid eerst nog een potje liggen janken...
Om een uur of 5 uit bed gekomen, leuk aangekleed en met m'n vriendje richting een leuk restaurantje gevlucht. Heerlijk rustig samen gegeten en daarna weer terug naar het vakantiehuis, waar we nog 1 nacht zouden slapen.
Daar aangekomen was bijna iedereen al weg, de laatsten vertrokken een paar minuten later en toen hebben we met nog een ander stel wat ook pas de volgende ochtend zou vertrekken, nog een spelletje gedaan.
Toch maar weer vroeg naar bed, want de volgende ochtend moesten we voor 10 uur uit het huis zijn. Die nacht heb ik bijna niet geslapen. Vraag me niet waarom, want ik was toch weer behoorlijk afgepeigerd, maar ik bleef maar woelen en draaien...

Om een lang verhaal maar even wat korter te maken, we zijn naar 'het huis van m'n vriendje gegaan, hebben daar geluncht, daarna met 2 auto's naar mijn huis, even gerust en 's middags naar de internist.
Bijtijds naar bed en vanochtend om half 5 werd ik niesend wakker. Daarna niet veel meer geslapen, maar wel liggen niesen en tegen een loopneus liggen vechten. Inderdaad, de verkoudheid die er al een paar weken weer aan zat te komen, heeft eindelijk doorgezet. Niesen, loopneus, hoofdpijn en natuurlijk de onvermijdelijke keelpijn. En het zou me niks verbazen als ik koorts heb...

Kortom, ik ben niet blij op het moment, in tegendeel zelfs... :s

Erik35

Vreselijk irritant toch he ..... die ziekte van pfeiffer ...... maar hou in je achterhoofd, dat iedereen geneest van pfeiffer ... ook jij !!!!
Blijf vol goede moed en hou vertrouwen...... luister naar je lichaam en ga niet bij de pakken neerzitten.
Dan zal ook jij weer een keertje wakker worden.

Erik ::)
Mijn dagen zijn nooit gevuld met ledigheid:ik recreer, pauzeer,wissel dat af met uitrusten en vervolg met ontspanning en relaxen.
En als me dat allemaal teveel wordt,doe ik gewoon even niks......

twofist

Erg vervelend dat je klachten niet iets afnemen, dit geeft dan ook weer moed om bijvoorbeeld te wandelen. En de griep in combinatie met pfeiffer is echt een ramp, ben zelf net van een 1 week durende griep af. Zoals erik al zei, we worden allemaal een keertje beter. Dus zie elke dag, als een dag dichterbij je genezing. Beterschap!

Parsilah

Hee peetje,
Inderdaad het is echt een ziekte die heel lang duurt maar Sterkte

Peetje

Bedankt voor jullie lieve reacties. :)

Ik heb vorige week zo'n 3 dagen koorts gehad en me behoorlijk lamlendig gevoeld, maar sinds vrijdag gaat het gelukkig wel weer wat beter. Griep is wel weer een aanslag op het beetje energie wat ik had, maar goed, ik sla me er weel weer doorheen. Op dit moment heb ik alleen nog maar last van hoestbuien.

Vanmiddag naar de internist geweest voor de uitslag van het bloedprikken.
Alle uitslagen zijn normaal, lever, nieren, schildklier, alles normaal. Geen aanwijzigen voor een ontsteking, urine ook normaal. En er zijn geen recente antistoffen gevonden. Helaas is er niet specifiek op bijvoorbeeld EBV of CMV gezocht, dat laat hij alleen maar bij bijvoorbeeld afwijkende leverwaarden controleren. Dus nu is het weer een kwestie van geduld hebben...

Erik35

Hoi Peetje,

Leverwaarden zeggen niet altijd alles ...... zelf heb ik nog steeds na dik een jaar nog steeds acute antistoffen tegen pfeiffer ...... maar mijn leverwaarden (57) zijn maar net iets hoger als normaal (25-45).
Dus normaal gesproken zouden ze je afdoen, dat je dan geen pfeiffer meer hebt, omdat je leverwaarden nauwelijks afwijken. Alsnog heb ik zelf gevraagd of er toch nog is getest zou kunnen worden.
Na een hoop moeilijk, moeilijk kreeg ik mijn huisarts toch zover om nog een keer op pfeiffer en op cmv te testen. En bleek dus toch dat ik noch steeds acute (IgM) antistoffen tegen EBV aanmaak.

Erik
Mijn dagen zijn nooit gevuld met ledigheid:ik recreer, pauzeer,wissel dat af met uitrusten en vervolg met ontspanning en relaxen.
En als me dat allemaal teveel wordt,doe ik gewoon even niks......

Peetje

Er waren in mijn bloed geen recente antistoffen meer te vinden, alleen is er dus niet specifiek op EBV of CMV gezocht, maar alleen algemeen op IgM en IgG. Leverwaardes zijn bij mij overigens nooit verhoogd geweest, ik heb tijdens de acute fase alleen maar last van keelpijn gehad.

Peetje

Grrr, ze zijn weer lekker bezig op m'n werk...

Gisteren kreeg ik brief van de arbo, dat er op donderdag 13 december om 14.30 uur een afspraak was gemaakt bij de bedrijfsarts in Rotterdam. Was ik niet blij mee, want op donderdag moet ik ook al werken en dan ook nog eens heen en weer rijden naar Rotterdam kan ik er dan niet bij hebben.
Dus ik de arbodienst gebeld. Werd ik niet veel wijzer van, behalve dan dat het spreekuur in Dordrecht het hele jaar vol zat en dat de werkgever die afspraak gemaakt had, alleen de werkgever het dus kon verzetten en dat ik dus maar contact met m'n werkgever op moest nemen. Fijn, zo'n arbodienst waar niet mee valt te praten...
Ik begin van de avond een mail naar m'n werkgever gestuurd, waarin ik aangaf dat het voor mij fysiek onmogelijk was om op dezelfde dag 2,75 uur te werken en heen en weer naar Rotterdam te reizen, met daarbij het verzoek om een oplossing te bedenken.
Vond ik vanochtend de volgende mail in m'n inbox:
CiteerGoedemorgen Petra,

Na intern overleg en overleg met de arbodienst hebben wij het volgende besloten:

Gezien het feit dat jij 2,5 uur werken per dag nog steeds fysiek zwaar voor jouw is, willen wij dat jij vanaf volgende week maandag, dagelijks een uur komt werken. Het voordeel hiervan is dat je op deze manier in je ritme komt en zelf kan bepalen wanneer het verantwoord is om dit uur uit te breiden. Tevens heeft het als voordeel dat je goed contact houdt met je collega?s en de werkvloer.

Vanaf maandag verwacht ik je dan om 10.00 uur op kantoor en dan kan je zelf kijken of je tot 11.00 uur werkt of misschien geef je zelf aan langer door te kunnen werken. Fysiek is dit verantwoord en ik denk dat het voor jezelf ook bevorderlijk is om toch weer ritme op te bouwen. Wij houden op deze manier ook beter contact, wat ik op dit moment een beetje mis.

Uiteraard hoop ik op deze manier te bewerkstelligen dat je snel weer fit bent en dat het contact met de werkvloer wordt aangehaald!

Met vriendelijke groet,
Marcel Kind

Fijn begin van de dag, maar niet heus... Ik had gelukkig een paar uur de tijd om een antwoord te schrijven, zodat er vlak voordat ik naar huis ging, de volgende mail is verstuurd:
CiteerMag ik er allereerst op wijzen dat ik 2 keer 2,75 uur werk en geen 2,5 uur per dag, iets wat in mijn situatie een wezenlijk verschil maakt!

Zoals ik al eerder heb aangegeven, is het in mijn situatie juist niet verantwoord om iedere dag 1 uur te komen werken, zeker niet als de voorgestelde starttijd 10 uur 's ochtends is. Dat betekent namelijk dat het onmogelijk wordt om op de nu gebruikelijke tussenliggende dagen de voor mij broodnodige extra rust te nemen en dat ik iedere ochtend gedwongen wordt om op een door een ander bepaald tijdstip wakker te worden, wat weer extra vermoeidheid tot gevolg heeft, met het risico op een tweede terugslag.
Zoals wellicht bekend, is het na een terugslag van de ziekte van Pfeiffer steeds lastiger om weer volledig te herstellen. Het was ook het plan van de arbodienst om de rustdagen in te lassen, zodat ik kon herstellen van de verrichte arbeid, iets waarvan ik merk dat ik het echt hard nodig heb. Dat diezelfde arbodienst nu instemt met een gewijzigd arbeidspatroon, verhoogt mijn vertrouwen in deze arbodienst niet echt, zeker gezien het feit dat zij de eerdere terugslag veroorzaakt hebben.
Ook houdt het verrichten van arbeid gedurende 1 uur per dag in, dat ik effectief minimaal 1,5 uur achter elkaar inspanning verricht, aangezien de reistijd van en naar de arbeidsplaats ook als inspanning gerekend wordt. Dit betekent dat ik per week minimaal 7,5 uur inspanning verricht als onderdeel van de re?ntegratie, tegen 6,5 uur nu. Per saldo wordt er dus van mij verwacht dat ik minstens een uur langer inspanning verricht! Ik zie niet in, hoe dit bevorderlijk kan zijn voor mijn re?ntegratie.

Ik heb eerder ook al aangegeven dat ik in 1 uur werktijd weinig nuttige arbeid kan verrichten, dus dat het ook om die reden niet raadzaam is om mijn werktijden aan te passen. Het voorstel was toen, dat ik dan in dat uur televisie kon kijken, maar aangezien dat nauwelijks tot de werkzaamheden van een administratief medewerkster gerekend kan worden, lijkt het mij dat dit geen onderdeel kan zijn van re?ntegratie in de eigen werkzaamheden.

Wat betreft het onderhouden van het contact, het is bekend op welke tijdstippen ik op kantoor ben. Verder ben ik natuurlijk ook telefonisch bereikbaar en is mijn priv? e-mail adres bekend, dus lijkt het onderhouden van contact mij niet zo heel ingewikkeld, indien dat gewenst is. Sterker nog, het is zelfs door het UWV verplicht dat de werkgever regelmatig contact onderhoudt met de werknemer over de re?ntegratie van de werknemer.

Het contact met de collega's wordt voornamelijk tijdens de lunchpauze onderhouden. Indien mijn werktijden gewijzigd worden, valt dit contact juist geheel weg, wat in tegespraak is met het beoogde verbeterde contact met de werkvloer.

Met vriendelijke groet,

Hier heb ik tot nu toe (natuurlijk) nog geen reactie op gehad.
Vanmiddag nadat ik gerust had, toch maar weer de arbo gebeld, aangezien er blijkbaar contact was geweest. Vreemd genoeg was er niet terug te vinden wanneer en met wie er contact was geweest en verder kon de consulente die ik aan de telefoon had ook weinig voor me betekenen, omdat zij geen medische beslissingen mocht nemen. Goh, wat een verrassing. [/sarcasme]
Vervolgens de huisarts gebeld en voor morgen een afspraak gemaakt, een dubbele zelfs, heb ik tenminste ruimschoots de tijd.

Wordt (ongetwijfeld) vervolgd...

moos

Wat een gedoe zeg...... Ze snappen er toch niets van he ? Ach een beetje moe.... Lekker een paar weekjes rust en er dan hard weer tegenaan !!!!

Hier ook al die problemen..... Mijn arbo gaat het einde van mijn eerste ziektejaar ruiken en nu moet er ineens wat veranderen. Misschien niet 3 keer in de week maar dan 2 keer en dan 3 uurtjes. 2 uurtjes zorg en dan een uurtje administratief. Ja dat schiet op, heb nooit administratief werk gedaan en moet dat nu gaan leren. Werkt lekker als je vergeetachtig bent en je niet kan concentreren.
Ook moet ik misschien maar eens een conditietest gaan doen. Wat schiet ik daar nou mee op ?? Duh, heb nog steeds actieve Pfeiffer !!!!

Vind het echt vervelend voor je en dan ook nog dat 5 dagen in de week een uurtje. Elke dag op MOETEN staan en dan naar je werk. Het is juist lekker om af en toe, en dan meer dan 2 dagen in de week, uit te slapen en rustig aan de dag te beginnen. Maar ja dat snappen ze dan ook weer niet.
En dat ze er dan bij de arbo niets van weten, misschien door je baas zelf beslist ??

Sterkte hoor en we horen wel hoe het afloopt !!

Groetjes Monique

Peetje

Ik heb inderdaad het vermoeden dat er helemaal geen overleg is geweest, al zijn ze bij de arbo niet zo heel erg goed in het bijhouden van dossiers. De Pfeiffer-diagnose die ik netjes doorgebeld had, was ook al niet te vinden.

Inwerken kost inderdaad heel veel energie, dus dat is wel het minste wat je nu kunt gebruiken, maar dat snapt zo'n arbofiguur natuurlijk niet. Waarom zit er daar nou niet iemand die langdurig last van Pfeiffer heeft gehad, die kan misschien tot ze doordringen...
Die paar weekjes rust heb ik zelfs pracktisch niet gehad. Ik zat met acute Pfeifferklachten na longontsteking bij de arboarts, maar die gan me nog een week en dan moest ik weer halve dagen gaan werken. Toen ik een paar weken later weer volledig instortte, mocht ik wel 2 hele weken thuis blijven.

Het verhaal heeft inmiddels een vervolg, ik kreeg later vanmiddag nog een mail:
CiteerBeste Petra,

Het wel dan wel niet verrichten van nuttige arbeid is een zaak van de werkgever. De werkgever hecht op dit moment meer waarde aan het sociale contact dan het verrichten van nuttig werk. Uiteraard kan je in een uur ook best nuttige werkzaamheden voor KB- Plus verrichten.

Ik wil toch dat er vanaf maandag iedere dag een uur gewerkt wordt!  Effectief werk jij dan misschien wel minder maar het helpt jouw wel om ritme op te bouwen. Het opbouwen van ritme is essentieel voor volledige re-integratie. Dit belang prevaleert dan boven het belang van de werkgever.

Dat jouw terugslag is veroorzaakt door het advies van de arbodienst moet jij bespreken met de arbo arts. Aangezien ik geen medicus ben kan ik hier ook geen standpunt over in nemen.  In mijn optiek is de terugslag destijds veroorzaakt door jouw bezoek aan Londen waar je voor de deur van een boekhandel hebt vertoeft in het midden van de nacht voor een boek van Harry Potter. Na dit bezoek heb jij een terugslag gekregen.

Jouw collega?s stellen het bijzonder op prijs jouw dagelijks te mogen begroeten. Eventueel kan je dagelijks van 11.00 tot 12.00 uur werken en aansluitend van de lunch genieten. Dit scheelt jouw ook weer tijd!

Kortom: wij gaan het gewoon doen en derhalve verwacht ik jouw om 11.00 maandagochtend. Je zult zien dat het goed gaat werken, uiteindelijk zit je zelf dan ook beter in je vel!

Met vriendelijke groet,

Marcel Kind

Ter info voor jullie, het reisje naar Londen was in juli, ik had in mei al een terugslag. Rondom Londen heb ik 'gewoon' m'n paar uurtjes per week gewerkt.
Morgen eerst maar even naar de huisarts, voordat ik hierop ga reageren.

snuffie

Ik begrijp dat jullie het zat zijn, ik ook hoor
Maar ik bedenk dan : ik ben er nog en mag leven !!
bedenk dat !!

moos

Hoi Peetje,

Zo zie je maar, als het hun uitkomt gebruiken ze dat soort dingen tegen je. Het levert je zoveel extra stress op......

Ik heb de volgende link gevonden via een ander forum, moet je maar eens lezen. Het is de "lepeltheorie", misschien heb je er wel eens van gehoord, zo niet dan kun je het misschien eens naar je baas mailen en erbij vertellen hoeveel lepels het jou kost om te komen werken !!!!

http://www.stomaatje.nl/spoontheory.html

Deze dame heeft een andere ziekte dan ons, maar ze heeft o zo gelijk, gewoon eng herkenbaar !!

Ben benieuwd wat jij, en de anderen, er van vinden.

Groetjes Monique

Peetje

Inderdaad, eng herkenbaar. die lepeltheorie. De eerstvolgende keer dat m'n baas me wil spreken, ga ik 'em toch eens vragen of hij enig idee heeft hoe het voelt om Pfeiffer te hebben. Pak ik er een stuk of wat paperclips bij en dan eens kijken hoe hij reageert als-ie halverwege de dag geen paperclips meer over heeft.

Overigens raadde de huisarts me aan om mezelf heel goed in de gaten te houden en me ziek te melden zodra ik maar het minste idee had dat het mis ging. Dus vooral niet wachten op een nieuwe terugval, maar voor die tijd al grondig aan de rem trekken.
En m'n baas heb ik een mail terug gestuurd waarin ik hem er nog eens dringend op gewezen heb, dat het door hem voorgestelde werkrooster zeer waarschijnlijk tot een nieuwe terugval gaat leiden. Verder heb ik gevraagd met welke arts er overleg was geweest en heb ik hem gevraagd hoe het vooruitzicht op een vakantie in juli, al in mei tot een terugval kan leiden. Ben benieuwd wat ik morgen te horen ga krijgen...

Peetje

Mijn bazen zijn niet geinteresseerd in lepels, paperclips of ander vergelijkingsmateriaal. Ik wilde ze uitleggen hoe het voelt om Pfeiffer te hebben, maar de heren wilden het niet horen.
Er werd nogmaals verteld dat er met een arts overlegd was en dat 1 uur per dag werken echt het beste voor mij was om weer in een ritme te komen. Daarop stelde ik natuurlijk de vraag met welke arts er gesproken was. Antwoord: met onze vaste arts. Toen ik de naam van de arts waar ik al een aantal keer bij op het spreek uur heb moeten komen, noemde, werd er ineens gezegd dat er een heel team van artsen was. Ik vroeg nogmaals om een naam, maar die kreeg ik niet. En vervolgens werd er doodleuk met ontslag gedreigd als ik morgen niet zou komen werken, waarna er naar mijn werkplek werd gewezen en ik min of meer gesommeerd werd om weer aan het werk te gaan. Helaas was het ongeveer 3 minuten voor 12 en was ik om 5 voor 11 begonnen, dus zat mijn werktijd erop, wat ik dus ook vertelde. Wonder boven wonder mocht ik zomaar vertekken, maar niet nadat er nog eens duidelijk werd gemaakt dat ik de volgende dag diende te verschijnen.
Oh ja, ik heb ook nog ergens gevraag naar de kalender waar juli voor mei kwam, maar daarop werd alleen maar gezegd dat het onverantwoord was om 's nachts voor de deur van een boekhandel te gaan liggen. Dat ik na Londen helemaal geen terugslag heb gekregen, wilden de heren natuurlijk niet horen.
Heeft 1 van jullie wellicht een klopboor bij de hadn? Dan kan ik nog een poging doen om door een plaat gewapend beton heen te komen.
Ik heb inmiddels de arbodienst weer gebeld en de mail waarin stond dat er overleg was geweest, doorgestuurd naar een consulente, die zou gaan proberen om uit te zoeken met welke arts er overleg was geweest. Ben benieuwd wat daar uit gaat komen. Donderdag staat er in ieder geval een afspraak bij de arboarts gepland.
En tot die tijd ploeteren we gewoon maar even door. En natuurlijk het advies van de huisarts opvolgen.

Peetje

Weer even een snelle update.
Ben er nog steeds niet achter met welke arts er overleg is geweest. Heb wel mail van m'n vaste arboarts, die is het in ieder geval niet geweest.

Verder heb ik een tik gekregen van de buikgriep die op het moment (volgens de doktersassistente) schijnt te heersen, dus heb ik me gisterenochtend ziek gemeld. M'n collega kapte m'n klachtenlijstje af met de woorden 'ik zal het doorgeven'. Afspraak bij de arbo heb ik dus ook gemist, leek me niet verstandig om half slapend en met buikkrampen naar Rotterdam te gaan rijden.
Inmiddels is het vrijdag en vanochtend werk ik om kwart over 11 wakker, dus weer eens ruimschoots de klok rond geslapen. Ergste buikgriepklachten lijken weg te zijn, maar ik sta nog steeds te tollen op m'n benen als ik iets doe en dat is niet handig als je boodschappen moet doen. Gelukkig zijn winkelkarretjes vrij stevig en kun je daar goed op hangen om te voorkomen dat je midden in de supermarkt omvalt.
Toen ik m'n mobiel aanzette, ontdekte ik dat ik een oproep gemist had. Geen voicemail en een voor mij onbekend nummer. M'n nieuwsgierigheid won het, dus belde ik terug. Bleek de arboarts te zijn, die benieuwd was waarom ik m'n afspraak gisteren gemist had. Bleek m'n baas dus niet gesnapt te hebben dat buikgriep betekent dat ik niet naar Rotterdam kan. Hardnekkige blondheid of gewoon een plaat gewapend beton? En dat terwijl ik woensdagmiddag al bij de arbo had gemeld dat ik hoogstwaarschijnlijk niet kon komen, aangezien ik toen ook al stond te tollen op m'n benen en met buikgriepklachten liep.
Arbo maakt een nieuwe afspraak en ik heb het gevoel dat ik lichamelijk weer helemaal terug bij af ben.
Vannochtend, of eigenlijk was het al middag, gedoucht en aangekleed en toen was ik alweer kapot. Halve middag op de bank gehangen en noodgedwongen om een uur of half 4 toch maar boodschappen gaan doen. Anders heb ik tenslotte geen eten. Was wel weer zwaar vermoeiend. Daarna nog meer bankhangen en mezelf gedwongen een min of meer gezonde maaltijd te fabrieken. M'n vriend staat nu de afwas van 4 dagen weg te werken en ik voel me alleen nog maar moe en zwaar gefrustreerd. Ik kan blijkbaar niet meer op m'n eigen lichaam vertrouwen en ben erg bang dat ik een keer echt zodanig m'n evenwicht verlies dat ik omval. Ik vrees gewoon dat dit een tweede terugval gaat worden en daar heb ik zo geen zin in... Kortom, ik ben op het moment soort van depri...

Peetje

Vanochtend weer op moeten draven bij de arbodienst, of liever gezegd arbobitch. Ze heeft me het hele verhaal vanaf m'n longontsteking in maart nog een keer helemaal laten vertellen en concludeerde vervolgens dat ik op 7 januari wel weer 3 keer 2 uur kon gaan werken. Dat duurt weliswaar nog 2 weken, maar momenteel mag ik blij zijn als ik de allernoodzakelijkste dingen gedaan krijg. En dan bedoel ik douchen, aankleden, boodschappen doen, koken en afwassen.
Verder beweert die *piep* dat Pfeiffer niet meer is dan een griepje en dat een week lang genoeg is om uit te zieken. Wat is dat toch met de meeste artsen? Zeker zelf nooit Pfeiffer gehad...

moos

Oh Peetje toch, al die stress doet een mens ook niet goed.... Pfeiffer is niet zomaar een griepje, internet is ook toegankelijk voor artsen of niet ?
Het lijkt wel of ze zich vasthouden aan alles wat ze geleerd hebben en daar niet meer vanaf stappen.

Gelukkig heb ik een begripvolle arboarts, ze heeft ook geen verstand van Pfeiffer, ja het standaardverhaal, maar gaat gelukkig op mijn klachten af. Misschien scheelt het dat de Pfeiffer nog steeds actief is in mijn  bloed. Ze was blij dat mijn huisarts me een verwijsbreif voor de internist heeft gegeven want anders had zij wel wat gaan regelen. Ze vindt mijn huisarts laks ( nou ja ze zei het niet zo, maar een beetje netter !!).
Mijn werktijden zijn ook veranderd niet meer 3x2 om 8.00 maar in de 14 dagen 2x3 uur om 9.00 en 2x 3 uur om 16.00. Hoef ik niet meer zo vroeg op, want da's een crime !!!!
Pfeiffer is een rotziekte en ik blijf erbij dat ik beter mijn been op tig plaatsten had kunnen breken, dan was alles voor iedereen een stuk duidelijker (en zichtbaarder !) geweest.

Ik hoop Peetje dat er nog wat veranderd voor jou voor 7 januari anders ben je na een week terug bij af..... Anders schrijf je je stress hier maar van je af hoor, een luisterend oor/lezend oog is er altijd !!

Groetjes Monique

Davina

Beste Peetje..

Jou verhaal komt mij heel bekend voor. Ik heb nu zelf een jaar na de acute fase nog steeds erg veel klachten waaronder extreme vermoeidheid..

Ben in het begin na de acute fase te snel weer aan de slag gegaan waardoor ik dus ook een ontzettende terugval kreeg..

Elke maand naar de Arbo ........werk 4 dagen per week 4 uur en dat is net te doen..ben daarna wel een zombi en rond 18.00 ga ik het liefst naar mijn bed..maakt niet uit of ik dan al de hele middag heb liggen slapen..ik had dan ook tegen de Arbo gezegd dat ik graag op woensdag ochtend (mijn vrije dag) de afspraak wilde hebben..maar kreeg een brief dat de afspraak verzet was naar donderdag middag om 15.00..Ik had er natuurlijk al geen zin in maar ben toch gegaan het is een rit van een half uur..
Kwam rond 12.15 thuis van mijn werk die donderdag en plofte gesloopt op de bank, toen moest ik om 14.15 me zelf bij elkaar rapen om nog even een ritje naar Amsterdam te maken..echt complete ramp, was echt doodmoe en dan te bedenken dat je daar helemaal naar toe gaat om te bespreken dat het voorlopig zo blijft..!! De arbo-arts zei tegen mij: ja maar het is ook goed dat ik je een keer in de middag meemaak..hij zei dat hij niets aan mij zag behalve een gezonde blozende vrouw..nou ik kan hem wel vertellen dat dat blozen niet kwam van schaamte maar omdat ik daar met temp. verhoging zat en dat ik niet wist of dat het kotsen in zijn kamer zou gaan gebeuren of dat ik nog net toillet zou gaan halen..
Daarna kon ik ook nog eens fijn in de file aansluiten..dit doe ik dus nooit meer ik kon echt wel janken..!

Ik merk ook dat er een hoop onbegrip over deze ziekte is..en ben er wel achter gekomen dat je met deze nasleep van Pfeiffer niet moet denken van kom op ik doe het gewoon ook al voel ik me rampzalig..maar je moet echt heel goed naar je lichaam luisteren anders krijg je echt een terugval..

Ik kan wel heel goed begrijpen hoor dat je naar Londen bent gegaan voor dat boek..ik zelf ben in de zomer naar een popfestifal geweest omdat ik dat gewoon heel graag wilde en omdat al mijn vrienden daar ook naar toe gingen en ik na zo een lange tijd me rot gevoeld te hebben ook een leuke dag wilde hebben..dit heb ik ook te horen gekregen van mijn werkgever..maar kom op nou zeg als ze nou ff goed nadenken..mogen wij naast ons werk geen leuk sociaal priveleven meer hebben..???? Dan zou je pas geestelijk helemaal instorten!!

Jij had het ook over dat winkelwagentjes gelukkig stevig genoeg zijn om erop te leunen omdat je anders om zou vallen..ik noem het zelf altijd maar mijn rollator..

Het is bijna zover..bijna oudjaarsavond ik hoop dat ik niet voor 0.00 in slaap val..ik ga in ieder geval a.s. weekend al mijn energie besparen en maandag ochtend als ik moet werken maar voor me uit staren...

Ik hoop dat ik snel een verhaal lees dat het wat beter met je gaat en zo niet mag je natuurlijk ook al je frustraties kwijt..want door jou verhaal ben je min of meer ook een grote steun voor mij..

Ik wens jou en ieder ander op dit forum een veel 'beter' 2008..





Peetje

Gelukkig gaat het inmiddels weer wat beter. Ik ben nog niet waar ik voor de griep was, maar ik kan wel weer wat doen zonder erna compleet gesloopt te zijn. Ik zt ook weer terug op 10 uur slaap per nacht in plaats van de (meer dan) 12 uur die het ruim een week geleden nog was. En ik heb vanmiddag een klein deel van het achterstallige strijkwerk weggewerkt, wat ook wel weer positief is.


@ Monique: Mag ik jouw arbo-arts even lenen? :P Fijn voor je dat je nu ook gedeeltelijk 's middags mag werken. Vroeg opstaan is inderdaad een ramp, dan is bij mij gelijk de hele dag 'verpest'.
Je kunt veel beter je been breken. Dat ziet iedereen en na 6 weken gips ben je van de ellende af, terwijl wij maar week na week moeizaam doorploeteren.

@ Davina: Je sociale leven krijgt ook een flinke deuk met een ziekte als Pfeiffer. Op verjaardagen ben ik niet bepaald de gezelligste, aangezien ook dat behoorlijk veel energie kost. In kleine gezelschappen gaat het gelukkig beter en komt af en toe de oude Petra weer eens tevoorschijn, al moet ik daar dan meestal de volgdende dag de tol voor betalen. Maar ja, dat heb ik er wel voor over, anders kan ik mezelf net zo goed opsluiten.
Ik hoop ook dat ik oudejaarsavond ga overleven. 's Ochtends nog boodschappen doen, 's middags hopelijk nog wat slapen en dan maar hopen dat ik het red tot middernacht. En anders mogen ze me als een klein kind om kwart voor 12 wakker maken om naar het vuurwerk te kijken.

En verder wil ik iedereen natuurlijk een hele goede jaarwisseling toewensen en veel geluk en gezondheid in 2008, hopelijk zonder al te veel Pfeiffer-klachten. :)

Peetje

Kleine update voor wie het interesseert. :P

Ik heb oud en nieuw redelijk overleefd. Ik had visite, dus was wel in de weer met hapjes klaarmaken enzo, maar het scheelt dat ik dat leuk cind om te doen.
Op nieuwjaarsdag zijn we even naar m'n oma geweest en verder niks.
Op 2 januari kreeg ik bezoek van o.a. een goede vriendin die heel binnenkort naar Verweggistan gaat verhuizen, dus had ik vanaf halverwege de middag 4 extra personen in huis. Was wel erg gezellig, maar gisteren was ik dus wel half dood.
Vandaag gaat het weer wat beter, al voel ik wel de zoveelste verkoudheid opkomen. Maandag weer een poging tot werken gaan doen... Ik hou jullie op de hoogte. :)

Peetje

Vandaag 2 uur gewerkt, van 10 tot 12. Al na een half uur voelde ik een zeurderig hoofdpijntje opkomen, gevolgd door de bijna onvermijdelijke gammelheid. Heb na die 2 uur zelfs eerst zo'n 10 minuten rustig iin de auto gezeten omdat ik niet gelijk weg durfde te rijden.
Thuisgekomen even wat gegeten en vervolgens 2 uur op bed gelegen. Niet kunnen slapen met dank aan getimmer bij bovenburen. Na nog een half uur bankhangen en een glas cola gaat het nu redelijk, al sta ik nog steeds wankel op m'n benen. Hopen dat dat morgen weer over is, anders kan ik net zo goed de rollator van m'n oma gaan lenen. :s

Peetje

Hieronder het verdere verloop van deze week, zoals ik het naar een vriendin heb gemaild.

Woensdag heb ik eerst een uur op de achterbank van m'n auto liggen rusten, voordat ik naar huis durfde te rijden. Auto stond in het volle zicht achter kantoor, maar natuurlijk niemand die zich afvroeg waarom dat ding daar nog stond. Vanochtend heb ik Hans laten bellen om me ziek te melden, maar die kreeg gelijk de o zo vriendelijke mededeling dat ik dat persoonlijk moest doen. Alleen lag ik nog zo ongeveer in coma, dus heb ik de telefoon totaal niet gehoord. Hij heeft uiteindelijk m'n vader en moeder gebeld om te vragen of die me wilden gaan waarschuwen, aangezien die de sleutel hebben. Dat had tot gevolg dat ik om een uur of 10 vanochtend een soort hartverzakking kreeg omdat ik dacht dat er ingebroken werd. Er gingen ineens deuren open en het licht ging aan. Lekker wakker worden dus, maar niet heus. En natuurlijk lieten ze vrolijk alle deuren open staan, dus zag ik ook ineens Boris (kat) de slaapkamer in komen, die vanzelfsprekend z'n kans waarnam om het verboden terrein te verkennen. :P
Om een lang verhaal kort te maken, ik heb mezelf nog een keer ziek gemeld en om ongeveer kwart over 12 stond er een controleur van de arbodienst voor m'n deur. Ik nog steeds half dood, in m'n nachthemd en m'n haar in coupe wanhoop die man binnen gelaten. Hij had totaal geen gegevens, dus kon ik met m'n duffe hoofd nog een keer alles vanaf maart gaan vertellen. :S Verder niks meer gehoord, zal volgende week wel weer een uitnodiging krijgen om op het spreekuur te verschijnen...

moos

Wat een gedoe zeg...... In de auto moeten uitrusten omdat je anders niet naar huis kunt rijden. Enne wat collegiaal, niet eens zien dat je auto er nog staat.

Ook ik kreeg te horen dat je jezelf ziek moet melden en niet je partner !! En dan nog die spoedcontrole, net of je de boel zit te faken....
Dat hij geen gegevens had is ook niet erg handig. Moet je met je duffe kop alles nog een keer vertellen. Geheid dat je vanalles vergeet met als resultaat dat die controleur geen goed beeld van jou krijgt en een waarschijnlijk een verkeerde conclusie trekt......
Zoals we al eerder tegen elkaar gezegd hebben, stress is een hele vervelende storende factor die je alleen maar zieker maakt.....

Ik ben inmiddels bijna een jaar ziek en heb een gesprek gehad met personeelszaken over mijn loon. Hij vond wel dat ik mijn 6 uur kon verdubbelen naar 12 uur, zou voor mijn salaris ook goed zijn. Hij weet niet eens wat er met me aan de hand is !!!!!!!! Mijn teamleidster viel hem bij en heb ik me laten overhalen om naar de 9 uur te gaan. Leverde wel discussie thuis op, want daar deed ik al bijna niets en nu helemaal niet meer......
Ik hoorde van een collega dat deze teamleidster later in het openbaar heeft geroepen dat het tijd werd dat ik eens wat meer ging doen.
Ben benieuwd wat de bedrijfsarts over 2 weken hierover gaat zeggen, want dit is toch niet de bedoeling.
Maandag mag ik eindelijk naar de internist, heb nog nooit zo uitgekeken naar een bezoek aan een dokter. Hoop zo dat hij mij wat verder kan helpen !!

Lieve Peetje, ik hoop dat je je snel wat beter gaat voelen en dat de Pfeiffer je met rust gaat laten, want dit is toch geen doen zo......

Een digitale knuf van Monique

moos

Hoi Peetje,

Hoe is het inmiddels met je ? Ben je inmiddels weer aan het werk ?

Groetjes Mo

Peetje

Nee, ik ben nog niet aan het werk en als het aan mij ligt, blijft dat ook nog wel zo. Herstel gaat erg langzaam, maar ik merk wel dat er iets verbetering in zit, al is het niet veel. Ik slaap weer zo'n 12 uur per nacht en ben al blij als ik op dezelfde dag kan koken en de afwas weg kan werken. Verder zit ik maar wat op de bank te lezen en af en toe kruip ik achter de pc.
Heb nog niks van de arbodienst gehoord, buiten het verslagje dat die controleur langs was geweest. Ben benieuwd of ik weer langs ga moeten komen en bij welke vestiging.

En hoe gaat het met jou? Toch maar meer uren gaan werken of wacht je het oordeel van de arbodienst af? En wat had de internist te vertellen?

Ik wil iedereen nog een keer heel erg bedanken voor alle lieve en leuke reacties, jullie zijn echt een steun en daardoor voel ik me toch steeds weer een beetje beter. :) (we hebben hier een knuffel-smilie nodig :P )

ikkee

heey allemaal..

ik ben floor en 19 jaar

ik zit een beetje met iets wat ik niet snap:

in oktober ben ik getest voor pfeiffer.. na een tijdje zou de huisarts bellen over de resultaten.. nooit iets gehoord ik zelf gebeld.. ja geen resultaten..

nu moest ik gisteren naar de dokter omdat ik al een maand loop met oogklachten eerst had ik altijd een dokter in opleiding (iedereen moet het leren) maar omdat die klachten niet weggingen had ik naar mijn eigen dokter gevraagt.. hij heeft in mijn ogen gekeken en denkt nu dat ik allergisch ben voor dieren ( wat ik me niet kan voorstellen doe al 3 jaar opleiding dierenartsassistent) ik vroeg of ik daaar vermoeid van kon zijn en hij zei nee ik zo ja omdat ik nog steeds echt moe ben en ik geen pfeiffer heb.. toen bekeek hij mijn bloed uistakg van oktober bleek dat ik op dat moment (oktober) acute pfeiffer had.. ik heb dat dus totaal verwaarloosd omdat je denk ik slaap gewoon te weinig.. iedereen vond dat ikme aanstelde omdat ik geen pfeiffer zou hebben wel dus..ten eerste een hele stomme fout want nu denkt mijn hele opleiding dat ik er gewoon me best niet voor doet.. maar waar ik me meer zorgen over maak is dat ik in die periode dus gewoon alles bven blijven doen 3 keer perweek voetballen (ben dames1) en gewerkt werk in de horeca op locatie best zwaar werk.. en naar school midden in mijn toetsweek en alles..

ik heb er nog steeds heel erg last van okal was het acute pfeiffer.. maar dus omdat ik er niks aanheb gedaan wat ga ik nu nog te verduren krijgen want toen ik bij de dokter zat was ik een beetje onder de indruk dat je naar zn tijd dat wel ineens om je oren krijgt gesmeten..

groetjes floor

moos

Hoi Peetje,

Ik hoop dat de Arbo je even met rust laat zodat je een weer een beetje bij kan komen. Geen nieuws is goed nieuws zeggen ze toch altijd ?

Ik werk nu toch de 3 keer 3 uur en moet volgende week naar de BA en ben dan benieuwd wat zij ervan zegt. Moet tussen door ook voor een scholing en een werkoverleg. Bovenop mijn 9 uur !! Laat maar gaan, ik trek op tijd aan de rem als het nodig is en dan zullen ze het weten ook !!
Afgelopen maandag naar de internist geweest. Hij gaat alles opnieuw onderzoeken, dus bij nul beginnen. Wel vond hij mijn B12 laag, schildklier was wat vergroot en ik word ook getest op Coeliakie (glutenallergie).
Over de Pfeiffer heeft hij niets gezegd, behalve dan dat aan de waardes te zien is dat ik aan het einde van de acute fase zit !!

Ik ben 9 buisjes bloed en potje urine armer, nu is het wachten tot 5 februari, want dan mag ik terug om te horen wat de uitslagen zijn en hopelijk ook met een plan van aanpak !!

Sterkte verder en tot mails !!

Peetje

@ Floor: Volgens mij kun jij beter je eigen topic openen. :)

@ Monique: Fijn om te horen dat de acute fase bij jou ten einde loopt. Ik hoop voor je dat het dan snel beter zal gaan. En natuurlijk sterkte met het meer uren werken, ik hoop dat je het volhoudt.

Helaas gaat het 'geen nieuws is goed nieuws' voor mij niet meer op. Ik kreeg vandaag een brief van mijn werkgever, waarin gesteld wordt dat mijn ziekmelding in strijd is met de met de bedrijfsarts gemaakte afspraken en dat ik mijn werk met ingang van vandaag moet hervatten, omdat ze anders mijn salaris over de niet gewerkte uren in gaan houden.

En tot overmaat van ramp is mijn vrije dagen aanvraag afgekeurd, met als reden dat ik eerst mijn werk moet hervatten en dat vakantie plannen niet verstandig is als ik niet weet hoe mijn situatie over een aantal maanden zal zijn.

Kortom, volop stress die ik totaal niet kan gebruiken. Vanavond paardrijden, kan ik afreageren op het arme paard waar ik op moet rijden. :P

Peetje

Tijd voor een update. :)

Donderdag aangetekende brief verstuurd naar m'n werk met verweer tegen het inhouden van m'n salaris. Laatste voortgangsverslag van de arbo zegt dat ik niet in staat ben m'n werkzaamheden te hervatten.
Vandaag mail gestuurd met reactie op het afkeuren van m'n vrije dagen aanvraag. Ben benieuwd wat ik daar weer op ga horen.

En ik ben vrijdag maar weer eens naar de huisarts geweest met het verzoek om nog een keer bloed te mogen prikken, op alles wat vermoeidheid zou kunnen veroorzaken. Had daarna alleen geen puf meer om ook nog langs het ziekenhuis te rijden, dus dat wordt morgen.
Er gaat nu geprikt worden op:
BSE
Hb (bloedarmoede)
vit. B12
IgE totaal
controle TSH, vrij T-4 (schildklier)
cytomegalie
toxoplasmose

moos

Goed dat je de B12 er ook bij hebt !!

Groetjes Monique

Corien

Jemig, wat een verhaal.
Zelf mag ik volgende week weer naar de arboarts, hoop dat ze wat vriendelijker is dan die van jou.....
En ik heb het geluk dat mijn team en leidinggevende achter me staan, ze vinden eerder dat ik te snel wil.

Maar succes. En heb je al uitslag van je lab?

moos

Hoi Peetje,

Ben je al wezen prikken ? Zo ja wanneer heb je de uitslag dan ?

Ben erg nieuwsgierig  :-[ of er wat uitkomd !!

Liefs Monique