Nooit ziek, toch Pfeiffer

Gestart door Lisettedb, 31 mei, 2007, 15:16:03

Vorige topic - Volgende topic

0 Leden en 1 gast bekijken dit topic.

Lisettedb

Ik ben 23 en heb sinds de herfst van 2006 Pfeiffer.

Ik was net goed op dreef met mijn afstudeeronderzoek toen ik erg moe werd. Ik dacht dat het afstudeerstress was en besteedde er geen aandacht aan. Helaas werd het steeds erger, tot ik noodgedwongen een weekje vrij moest nemen. Omdat dit absoluut niet hielp ging ik toch maar weer verder met mijn afstudeeronderzoek. Ik dacht zelf dat het door regelmaat en stug doorwerken vanzelf over zou gaan. Na drie maanden kwam het steeds vaker voor dat ik 's ochtends zo moe was dat ik me er niet toe kon zetten mijn hand op te tillen om de wekker uit te zetten. Toen ben ik toch maar naar de huisarts gegaan.

Ik had geen koorts, geen opgezette klieren, geen huiduitslag, geen vergrote milt, kortom, ik was helemaal niet ziek. Ik was alleen moe en huilerig. Bovendien moest ik soms om niets blozen zoals bij een opvlieger ofzo (daar had ik nog nooit last van gehad). En wat mij erg stoorde: mijn korte termijn geheugen leek uit te staan. Iemand kon mij iets vertellen, ik kon op de juiste momenten ja en nee zeggen, en na afloop van het gesprek had ik geen idee wat hij verteld had. Het leek bijna alsof mijn hersenen sliepen terwijl ik wakker was.
Ondanks dat de huisarts volgens mij dacht dat het iets psychisch was, mocht ik toch bloed laten prikken. De vrijdag voor kerst had ik de uitslag: toch Pfeiffer.

Eerst was ik enorm opgelucht: ik begon namelijk al te denken dat ik langzaam gek aan het worden was. Nu had het een naam gekregen; ik had gewoon een duidelijk aanwijsbare ziekte. Die opluchting sloeg echter al gauw om in wanhoop want het ging maar niet over. Nu ik wist wat het was en het advies meegekregen had om naar mijn lichaam te luisteren deed ik dat ook: voor mijn gevoel heb ik heel januari geslapen. In februari ben ik weer een dagje naar de universiteit gegaan, maar dat ging dus niet. Het komt erop neer dat ik pas eind april weer ben begonnen met afstuderen, en dat valt niet mee! Het lijkt alsof ik alles ben vergeten, en al die maanden werk weer over moet doen. Nu ga ik halve dagen naar de universiteit.

Ik slaap nog steeds veel, maar functioneer overdag goed. Gelukkig is het huilerige gevoel ook over. Het enige wat me blijft storen is dat mijn korte termijn geheugen nog steeds niet de oude is. Ook kan ik vaak niet op woorden komen, en ik vergeet soms namen van mensen die ik al jaren ken. Hier had ik vroeger nooit last van. Hebben anderen dit ook?

meertn

Dat van het korte termijn geheugen klinkt inderdaad wel bekend, ik heb zelfs soms ook dat ik bijvoorbeeld twee dingen uit de keuken wil halen en dat ik daar aangekomen nog maar eentje weet. Soms realiseer ik me dat dan gelijk, soms pas als ik weer terug ben. Irritant is dat. Ik heb het vooral op de zware dagen, maar dat ligt wel voor de hand.

Lisettedb

Dat naar de keuken lopen en niet meer weten wat je wilde halen is heel herkenbaar! En er zijn meer van die dingen. Ik moest een keer een belangrijke e-mail sturen, dus ik zette de computer aan. Dacht ik een uurtje later: waarom staat mijn computer nou aan? Dus zet ik hem weer uit. De volgende dag dacht ik: oh ja, ik moest nog een e-mail sturen. Zo hou je jezelf mooi bezig. Ik heb mezelf geleerd om ALLES in mijn agenda te schrijven. Gelukkig zijn de meest extreme dingen nu over. Maar ik moet wel nog steeds boodschappenlijstjes schrijven, iets wat ik vroeger nooit deed.

Wat ik vervelend vind is dat het vergeetachtige zo moeilijk uit te leggen is. Als ik het naar-de-keuken-lopen-voorbeeld noemde dan riepen mensen (zonder Pfeiffer) meteen: dat heb ik ook zo vaak! Ze deden alsof het normaal was ofzo. Heel irritant, voor mij was het namelijk niet normaal; ik heb altijd een goed geheugen gehad. Het gaf me het gevoel dat ik extremere voorbeelden moest noemen, maar die had ik niet. Het enige extreme was dat ik het bij vrijwel alles wat ik deed had, maar dat geloven ze niet snel.

Mijn huisarts zei trouwens dat je geheugen niet kan worden aangetast door Pfeiffer. Hij zei dat concentratiestoornissen wel door extreme vermoeidheid konden komen. Maar het waren naar mijn idee geen echte concentratiestoornissen, maar meer gewoon straal vergeten van dingen. Bovendien had ik het ook op de momenten dat ik niet moe was.

Elise

Dan ben ik gelukkig niet de enige die zoveel 'vergeet'! Ik heb wel eens gehad dat ik aan het praten was en de rest van de zin niet meer weet ???