Pfeiffer en drie jonge kinderen, zo geraak ik er nooit vanaf!

[blommeken]

Binnenkort vier ik mijn eerste pfeiffer-verjaardag sinds de eerste symptomen. Vorig jaar, eind maart, kwam ik uit een heel zware periode. Toen mijn mama 2 jaar geleden eindelijk stabiel bevonden was na een zware operatie op een zeldzame tumor, besloten we na lang twijfelen om nog een derde kindje te krijgen. Na 6 zware vruchtbaarheidsbehandelingen was ik eindelijk zwanger, maar de euforie duurde maar 8 weken: een verdikte nekplooi, wat resulteerde in bloedtesten en een vruchtwaterpunctie! Wat een laatste keer genieten van een zwangere buik moest worden, sloeg voor mij om in een zware mentale en fysieke beproeving. Toen bleek dat Romeo kerngezond was, was het kwaad al geschied. Er volgden 4 zware laatste maanden en toen hij eindelijk geboren was, dacht ik dat we eindelijk konden genieten. Ik had mijn zinnen volledig op de borstvoeding gezet (ben een echte moederkloek) en dat ging oorspronkelijk zeer goed, tot hij begon te spugen. Niet een klein beetje, maar de hele dag door! Het werd zelfs zo erg dat hij een ph-metrie en gastroscopie moest ondergaan en medicijnen moest slikken. Toen ook dat niet hielp, heb ik zelf beslist om af te kolven en die melk in te dikken. "5 keer per dag een half uur afkolven met drie kleine kindjes, dat hou je maar een paar weken vol", zei de dokter. Ik heb het 6 weken volgehouden, maar ik was letterlijk en figuurlijk leeg. Ik had geen melk meer en ik was totaal op. Ik was bovendien diep teleurgesteld in mezelf en de situatie. Ik had er zo naar uitgekeken om nog eens moedertje te spelen en ik kon (en kan) er geen vrede mee nemen dat het zo moest lopen. Sindsdien ben ik niet meer dezelfde geweest. Van de ene dag op de andere kreeg ik een TV-gevoel, het gevoel alsof alles aan mij passeerde. Toen volgde de nekpijn, duizeligheid en talloze slapelijke nachten. Na 3.5 maanden brak het virus eindelijk uit. Meer dan 18 dagen heb ik in de hel gezeten: gezwollen hals, jeuk, nekpijn en de meest pijnlijke, opgezwollen, witte keel die ik ooit had gezien. Na 4 dagen van pijnstillers die geen jota hielpen, heb ik me laten opnemen in het ziekenhuis, ik kon niet meer eten, laat staan een slok water door  mijn keel krijgen. Rusten, rusten, rusten was de booschap van de dokters die me verzekerden dat ik er zo na een paar weken vanaf zou zijn. Ik heb 4 maanden gerust, poetshulp gekregen, babysits gevraagd, kortom mijn hele huishouden door een ander laten doen. En toen ben ik stilletjesaan terug beginnen werken. Het TV-gevoel was het enige wat nog overbleef, maar dat zou wel slijten, dacht ik. Ik begon meer en meer te werken, deed opnieuw het hele huishouden, maar toen kwam de herfst en de veel te lange winter. Bij iedere microbe die ik opdeed, kreeg ik een opstoot, ieder keer een beetje harder. Ik heb de winter amper overleefd, ook nu ben ik aan het herstellen van een zware opflakkering. Bovenop het TV-gevoel krijg ik, vooral 's avonds, het gevoel alsof ik ieder moment in coma kan vallen. Mijn lichaam schreeuwt gewoon om met rust gelaten te worden om zo die lege batterij op te laden. Maar hoe kan ik rusten met die drie, zij het hele lieve en opgewekte, kindjes? Die paar uurtjes in de week dat ik vrij heb, zijn echt niet meer genoeg. Ik heb nu besloten om, op aandringen van mijn kinesist, bij een homeopaat langs te gaan. Volgens haar zit ik fysiek, maar vooral mentaal in de knoop en is zowel mijn fysieke als mijn mentale batterij leeg. Ik sta zeer sceptisch tegenover homeopathie, maar ik ben op een punt gekomen dat ik alle hulp aanneem die ze me voorstellen. Op hoop van zegen! :-\

[MSamantha123]

Je hebt het druk zeg  met drie kindjes en gewoon het hele huishouden!
Als ik jou was, zou ik gewoon die hulp weer inhuren en eventueel oppas of een buurvrouw/meisje die je kinderen over dag een beetje bezig houdt.
Dan kan jij even uitrusten, want dat moet echt hoor! Die batterij mag wel is opgeladen worden, en ik zou gewoon rust rust rust nemen!
Homeopaat klinkt wel goed trouwens, ik moet er waarschijnlijk ook heen.
Nou veel succes & beterschap! ;)

[blommeken]

Bedankt voor je reactie!
Tja, ik moet dringend mijn hulp netwerk uitbreiden en d?rven hulp vragen, want dat is niet meteen mijn sterkste kant. Mijn man heeft het heel druk met zijn werk, maar probeert toch zoveel mogelijk uit m'n handen te nemen (doet de was en die broebelt echt over, vooral omdat iedereen hier superallergisch is, vooral aan huisstofmijt).  's Avonds neemt hij de kinderen ook voor z'n rekening (ik heb de kids nog nooit moeten wassen!), dus dat scheelt wel. Maar ja, van 7 tot 19 uur zijn ze voor mijn rekening. En tussendoor ga ik ook nog eens werken (hebben een familiezaak). Je kan niet geloven hoe gelukkig ik was vorig jaar toen ik naar het ziekenhuis mocht! Pas op, ik zie ze doodgraag, maar dat was eigenlijk een godsgeschenk, die opname. Eigenlijk zou ik me graag nog eens laten opnemen of alleen op vakantie gaan. Maar daar kan ik alleen van dromen ...
Ik heb ook geen zittend gat, zoals ze bij ons zeggen. Als ik dan even rust, begin ik te denken aan wat ik allemaal zou kunnen doen. Ik ben het rusten na 6 jaar en drie kinderen een beetje verleerd, vrees ik.  :-[

[Peetje]

Hier wilde ik nog op reageren, maar ik vergat het steeds.

Heb je al hulp kunnen krijgen? Met 3 kleine kinderen is dat toch de enige manier om wat rust te krijgen, denk ik. Wel heel fijn dat je man zo veel doet, maar zoals je zelf al zegt, moet hij overdag werken en sta je er dan alleen voor.
Zeker als je het zelf moeilijk vind om stil te zitten, is het lastig om voldoende rust te nemen, maar die rust heb je nu wel hard nodig.

Je schreef in je eerste berichtje dat je een afspraak zou gaan maken bij een homeopaat. Heb je dat nog gedaan? Ik ben eigenlijk wel benieuwd wat die gaat zeggen. :)

[blommeken]

Nee, nog geen hulp, maar ik heb een afspraak bij een homeopaat eind mei. Hopelijk kan die mijn immuunsysteem wat opkrikken. Ondertussen ligt mijn mama in het ziekenhuis op intensieve met een darmperforatie, dus gegarandeerd dat ik een serieuze dip krijg als alles goed afloopt. Maar voorlopig komt mijn mama op de eerste plaats, hopelijk is ze snel beter, voor haar ?n voor mij.  :-\

[madelief]

Hallo,
ik herken je verhaal wel!Ik heb zelf ook 3 kleine kinderen.
Bij mij is het inmiddels 2 jaar geleden.
Ik denk dat ik nooit meer helemaal de oude wordt......
Maar het gaat al een heel stuk beter.
Ik ben naar een dietiste gestapt en die heeft mij op
een dieet gezet.
Geen conserveermiddelen,suiker, varkensvlees,alcohol,koffie,thee(wel kruiden en groene thee).
Daarbij ook een dieet gebaseerd op mijn bloedgroep.
en veel natuurlijke produkten.
Het was vooral in het begin heel zwaar,
maar ik eet nu nog zo,soms ietsje minder streng als ik uit eten ga of zo.
Het heeft mij enorm geholpen vandaar dat ik je dit even laat weten.
sterkte!!!!!