Mijn Pfeiffer verhaal

[Lidewij]

Hallo allemaal,

Ik ben nieuw hier en wilde even mijn pfeiffer verhaal vertellen.

In juli 2006 was ik een week met een vriendin op vakantie gegaan en natuurlijk hebben we niet geslapen maar wel gefeest. Heerlijke vakantie was het, alleen de weken daarna waren niet zo leuk als de vakantie. Ik was steeds ontzettend moe en had heel vaak keelontsteking of longontsteking. Ik was dit wel gewend geraakt want ook voor deze vakantie had ik regelmatig keelontsteking, het werd nu alleen steeds erger.
Na de zomervakantie moest ik natuurlijk gewoon weer naar school wat ook steeds moeilijker ging. Ik weet nog dat ik na school steeds vaker in bed ging liggen en gewoon ging slapen omdat ik te moe was om op te staan. Op een dag kwam ik uit school en ben vanaf die dag niet meer uit mijn bed gekomen. Ik was helemaal uitgeput en ik voelde me verschrikkelijk ik had ook steeds ontzettend hoofdpijn en koorts. Na een paar weken ziek zijn heb ik bloed laten prikken en het bleek dus dat ik pfeiffer gehad had zonder dat ik het wist. Mijn broer heeft ook pfeiffer gehad en ik wist dus dat ik de komende weken thuis moest blijven om uit te rusten. Ik brak in tranen uit, want ik was niet echt het type om niks te doen. Ik heb zo'n 6 maanden op bed gelegen en niks gedaan. Ik hoefde maar de trap op te lopen of ik was alweer helemaal kapot.
Het ergste aan de tijd dat ik zo ziek was vind ik nog altijd het onbegrip van andere mensen. Ze begrijpen niet waarom je niet mee gaat iets leuks doen.. Iedereen is toch wel eens moe? Zo erg kan dat toch niet zijn? En uiteindelijk vragen ze het dan niet eens meer. Je wordt vergeten.
Omdat ik zo lang niks had gedaan was ik daarna erg bang om weer dingen te gaan doen. Ik was zo bang dat ik weer terug zou vallen en weer op bed moest blijven liggen.. Dit heeft wel een paar maanden aangehouden tot ik me weer een beetje beter begon te voelen. Ik had weer meer energie en hier maakte ik dan ook volop gebruik van. Achteraf te veel.. Na nog een vakantie van feesten en niet slapen was ik weer zo'n beetje terug bij af. Ik was weer ontzettend moe en ik merkte weer dat ik tegengehouden werd door mijn moeheid om dingen te gaan doen. Dit was zo'n klap in mijn gezicht dat ik daardoor heel erg snel achteruit gegaan ben. Ik werd steeds gevoeliger voor mensen die het niet begrepen. Ik was toen ook nog maar 17 en op zo'n leeftijd is het blijkbaar normaal om zoveel mogelijk uit te gaan en om jezelf helemaal lam te zuipen. Natuurlijk wilde ik graag meedoen.. maar soms ging het gewoon niet. En dat begrepen de mensen om mij heen niet. Ik werd hierdoor weer bang, ik voelde op de 1 of andere manier zo'n verwachting waaraan ik niet kon voldoen. Die mensen verwachtten van mij dat ik er gewoon weer zou zijn en gewoon weer mee kon doen. Ik was er weer dus nu was ik weer genezen. Tuurlijk! En al zou ik de ene dag wel ergens heen gaan en de volgende dag was ik te moe om iets te doen dan begrepen ze dat ook weer niet.. want dan was het weer van; Ja maar gister ben je wel geweest en nu kan je opeens niet meer.. smoesjes! Ik zou willen dat het smoesjes waren.. helaas was en is dat niet zo  :-\
Deze verwachting naar andere mensen toe en het tegengehouden worden in je doen en laten resulteerde bij mij in een heftige paniekstoornis. Uiteindelijk durfde ik helemaal niks meer en was ook te moe om me er tegen te verzetten. En dat begrijpen de meeste mensen al helemaal niet. Want hoe kan je nou te bang zijn om naar school te gaan? Hoe kan je nou te bang zijn om naar een vriend of vriendin te gaan? Apart is het dat de meeste mensen denken dat het dan aan hun ligt.. Dat ik niet met die mensen iets wilde doen omdat ik hun eigenlijk niet mocht. Dit heeft dan ook voor de nodige vriendschap en relatie breuken gezorgd.
Ik ben nu 19 jaar en kan nog steeds niet zeggen dat ik meer energie heb. Ik ben nog steeds vaak moe en na 2,5 jaar ben je dat natuurlijk wel een keer zat. Want ik wil ook graag leuke dingen doen en lol hebben. Ik wil ook graag 'normaal' zijn en gewoon kunnen uitgaan en feesten. Maar dat is er helaas voor mij niet bij. Ik heb nu geen paniekaanvallen meer, maar ik ben nog steeds bang om dingen te gaan doen. Bang voor het onbegrip en bang voor het tegengehouden worden door moeheid of door angst. Ik heb me de laatste 2,5 jaar zo alleen en in de steek gelaten gevoeld dat ik nu bijna niemand meer vertrouw en de hulp van andere mensen niet kan accepteren omdat ik bang ben dat als het weer slechter met mij gaat, dat ze me dan weer verlaten.
Het grappige is dat als je me zo zou zien, je absoluut niet zou verwachten dat ik hiermee worstel. Op het eerste gezicht heb ik een geweldig leven. Maar mensen die mij beter kennen weten hoop ik wel door wat voor hel ik gegaan ben. Het enigste wat ik wil is een beetje begrip en iemand die gewoon ziet dat ik het niet makkelijk gehad heb. En dat ik nu een manier zoek om ermee om te gaan. Maar dat gaat een beetje moeilijk als niemand meer gelooft dat je nog steeds moe bent.

ik vraag me af of er nog meer mensen zijn die dit zo ervaren of die ook bang zijn om weer dingen te ondernemen?

[xk.]

Jeej, wat een verhaal!
In sommige dingen herken ik me wel (bijna iedereen hier zal er wel dingen in herkennen).
Maar je hebt idd heel wat meegemaakt en ik snap best dat je graag een beetje begrip wil en gewoon iemand die ziet dat je het echt niet makkelijk gehad hebt!
Ik heb zelf sinds december om de 2weken een gesprek met iemand, daar kan ik echt m'n verhaal kwijt en hij probeert het te begrijpen en neemt het ook echt serieus allemaal. Dus dat is heel fijn vind ik!
Ik weet niet of je dat iets vind of dat je dat helemaal niks lijkt, maar zoiets zou je misschien kunnen helpen.

[Peetje]

Echt bang ben ik niet, maar wel heel voorzichtig. Het is nu zo'n 9 maanden geleden sinds mijn laatste terugslag (ben er totaal nu al ruim 2 jaar zoet mee) en ik kan nu ongeveer 3 kwartier tot een uur achter elkaar iets doen, zonder dat ik klachten krijg. Dat doe ik dan 1 tot 2 keer per dag en dan nog wat kleinere dingetjes. Per saldo zal dat op 2 tot hooguit 3 uur per dag komen. Nog steeds niet veel dus, maar door het heel langzaam op te bouwen, kan ik wel steeds ietsje meer, gelukkig.